Sempre recordaba naquelas noites, unha pregunta que nunca tiña resposta. De onde veño? E claro, nunca fun de interpretala ó máis mínimo.

Paseime noites mirando cara un ceo estrelado, nubrado e incluso atormentado, pero xamais me veu a inspiración propia dun adiviño.

Na miña vida foronse sucendo moitas e diversassituacións, mortes, amizades e des- amizades, logros, fracasos, bagoas, sonrisos...Pero nunca, suoben cal era o meu sitio nun lugar tan húmido e verde como este.

Chamádeme, cando me encontredes no pelouro máis grande da serra do Courel.

Xa empezas a parecer un tolo, non te abandones.

Agora tes que partir, non deas máis voltas. Tes que ir aló. Soubéchelo hai un mes, non é? Recordácheloentón. Foi hai un mes cando recordaches que debías deixar de adiar esta viaxe e ir alí de vez, foi cando levaches aquel susto.

Facíache falla un susto para recordalo. Aí comenzou todo.

Suso de toro. Sete palabras

PEQUENA INTRODUCCIÓN AO CAOS

Non fai moito tempo comentaronme que no 1936, pasou por Galicia unha gran tremoada. Sí, sei que tan só foron uns días, pero neses días chovia que daba ghusto.

Os máis vellos do lugar, decíanme, que nunca viran algo parecido. Eles estaban a traballar nas súas leiras, cos seus fillos de lado e alé, fixose de noite e comenzou a chover. Din que nin os paraugas soportaban tal intensidade de choiva, e moitos rompian. O vento era intenso, sereno e débil no seu punto medio.

Tan só foron 3 días, logo do "gran temporal" había nas rúas un gran olor a infenso, e a petardo. O cuarto día saiu o sol, pero non era o mesmo sol de sempre, era moito máis escuro, menos cálido e máis antártico.

Dixeronme que todo isto ocorreu no principio de verán do 1936, dixeronme que si, que chovera, pero que tan só se acordaban deses tres días, xa que o resto, foi como estar no purgatorio. Dixeronme que os lóstregos eran infernais, e que por culpa deles, moitos familiares morreron.

Un neno dixome que vira a seu pai nun camiño, pero que seu pai non lle falaba, houbo un lóstrego, e marchou correndo. Hoxe en día xa non chove así, pero moitas veces temos que seguir dicindo que mexan por nós.

CONTOS DE NAVIDADE

Logo, dun gran recorrido sen inicio nin final, encontreime aquí, outra vez. Logo de estar anos, volvin a aparecer no mesmo lugar.

Abrin a porta, e seguía todo igual, a mesma fiestra, o mesmo libro na ventá e sobre todo a mesma foto, ali, alí no final do cuarto.

Volvín a andar por aquela madeira, podre, cunha gran humedad. Tirei todos os caixóns ao chan, queria volver a encontrar o papel, que anos atrás non queria leer. Hoxe queria lelo.

E asi o fixen, logo de encontralo debaixo desa cama. Dispúxenme a lelo, e alí o poñía, ali estaba mesturado entre telas de araña e unha gran humidade, alí esta o final, pero que contradictoriamente foi o meu inicio.

Rematei de lelo, e marchei. Eu xa estaba morto, tan só queria volver a casa onde vivira.

A inconcluencia da razón humana, faime cada vez reafirmarme na miña ignorancia, sabia e falsa ao mesmo tempo.
Poderemos encontrar neve polo inverno nunha montaña, e auga no verán, pero asegurovos que sempre encontraremos a mesma vexetación, e que quero dicir con isto?- nada.

Quero encontrar algo neste texto?- Pois non. O único que quero é parafrasear o que me di o meu subconciente, o que xamais plasmarei nun libro, e o que nunca creerei certo.

Recordo aquela montaña, aquela ladeira verde e blanca, recordo aquelo... pero sen máis todo se volve negro.

Tomo II

Na pequena ladeira verde, cuberta de un intenso follaxe otoñal, ela brincaba por esas terras como cal perdiz polo seu hábita.

Tiña que admitilo, gustábame vela correr, disfrutar. Podía estar alí sentado, estumballado, durante horas, horas e máis horas.

Moitos decian que a historía nunca deixa de darnos sobresaltos, e novas experiencias, primeiro foron os homes, logo as cidades, máis tarde os reis, dictaduras, e demais acontecementos durante séculos. Pero creo que recordar que sí, era verdade, cando deixo de xogar veu xunta min. Doume un forte agarimo, e quedei absolutamente anodadado.

Levanteime dun brinco, e creo recordar que comezou a chover.

Xa era de noite, estaba todo cunha beleza, como nesas novelas de Cunqueiro, como esas tarde de rio de Rosalia, como aquela noite na ladeira de Souto maior.

Pero o malo é que todo na historia ten un final, porque Roma, tamén caeu.

Recordasme a min. Esa mirada feliz, xoven e tan lonxana a vez. Nunca te abaixes, e deixes que fagan de ti o que queiran. Queres un oido que escoite todo o que dis? Chámame, terasme ao teu carón cada día, cada hora, cada minutos, e cada segundo. E porqué?...

Porque me recordas a min. Eu era así, loitador, reinvidicador, e algo sensíbel. Recomendoche unha pequena cousa, plantalle cara os problemas, pero nunca os trates de " ti a ti", estes son máis listos ca nós, e pronto nos dan por un sitio que sei eu.

[...]

Chámame, nunca é demasiado tarde para comenzar a vivir outra vez. Alá arriba, pode haber cobertura.

...

(II) Parte

O vello mariñeiro estaba alí, onda sempre, debaixo de esa arbore centenaria, que tantos temporais veu e sentiu a vez.

Nese mesmo día entrou un temporal na nosa terra, pero a el daballe igual. Estaba esperando aqua mancha gris negruzca que aparecia no horizonte.

Estaba alí sentando, mirando cara o que era o seu lugar de traballo, a sua vida, e a cal tantas vidas de amigos lle quitou. De alí a un intre, sentiu unha man no sue lombo, era o seu fillo. Este tamen comezara a investigar como eran esas noites embarcado e a sentir a morriña da sua terra, da sua moza, da sua familia.

Chegou o temporal, sentiase o ruído das ondas , sentiase a chuvia, e uliase ese ulor " seco".

Entón dixolle o pai o seu fillo " Vamos". Era hora de embarcar, de vovler loitar contra a natureza e traer o pan cada mañán para a súa casa.

Eran as 23.00 cando sairon de porto. Hoxe, todavia a súa muller e a súa moza os siguen esperando.

Vai por vós.

Hoxe vai, por eles, ou concretamente por el. Non sei, ao mellor vai por ela, ou por elas. o que quero decir, é que nunha carta aberta é moi fácil escribir todo o que de verdad queres escribir.

O teño que decir, estas noites matanme, pouco a pouco, pero matanme por dentro. Sei que teño que aprender a convivir asi, pero non, que daria eu agora por un vaso de auga ben fria, ou o contrario, por un vaso de auga ben quente. Sí, certo, son contradicción, pero tan falsas como certas.

Sinceramente, quizais ninguén se pare a leer esta " basura" a que eu denomino, pero dame igual, nadie podo ser libre sen chorar, sen reir, sen amosar os sentimentos e no meu caso sen escribir.

E sintome mal, por que estas noites son as que máis froitos, lingüísticamente falando, dan. Pero o peor, é que nelas, recordo o pasado, ese pasado que non debia volver ao meu presente.

O meu presente agora é isto, gustame, gustame que a xente pense, e volva a pensar sobre a súa vida. En realidade, estan nunha continua obra teatral, actos tras actos, pero cando deixen de finxir ese papel, veran de verdade o que é a vida, e o que se perden.

Hoxe vai por eles, por el, ou quizais por elas ou ela.

Cambio radical

A fiestra seguia aberta. Con moito tino, asomacheste, pouco a pouco, e que viches? Viches o pasaixe que che rodea, uns grandes carballos verdes, unhas cantas flores florecentes, a fauna da tua terra, unha fervenzas belisimas, onde ti, vas a sentirte ben, a olvidarte dos problemas.

A isto todo, son as 9 da mañan, alguén polo miudo diche que deberias durmir, pero non, levantaste e visteste. Que maravillosa vista, increible, espetacular, e pensas: " Si, isto parecese a miña terra, miña Galicia. Lástima que eu estea aqui, emigrada, como facían os meus pais e avós".

Cada día, a mesma rutina, vestirse, traballar e volver cansá a casa. E todo isto porqué? Porque teñen que buscarse a vida pola súa familia, que tanto a vota de menos, a miles de kilómetros. Aprendeu a ser feliz así, quizais non volva nunca máis a súa terra, quizais o faga como o fixo Castelao, longo de verse obrigado a emigrar, volveu nunha caixa de roble, cunha bandeira de Galicia, e con milleiros de persoas que o querian despedir, o que fora o noso monarca.

Pois ela quizais volva asi, ou quizais quede alá olvidada, o longo do tempo, polos seus familiares.


Dedicado a todos os emigrantes que nunca volveron, pero que sentiron ese sentimento da terra nos seus corazóns.

Fragmento

[...] Recordas o día ó cal nos coñecimos? Era o día máis branco que xamais vira, nubes brancas e ata as resacas das mareas eran máis brancas que nunc. Recordas cando estabamos sentados na area? Nunca antes sentinme tan anodado coa paisaxe, coa soidade que xa non existia no meu interior, e ca tua beleza ao resplandor do sol, pai da terra.[...]

- Entón, seria mellor marchar, ou volver a miña terra, ao meu lar, onde finou meus antepasados, e acabar eu como eles?
- Xulia, entendeo, ti non vas morrer, ti non vas pasar o que xa pasei eu. A porte da miña nai, foi un pau seco, xa estiven nun mar cheo de bágoas. Ti vaste a recuperar, e volveremos a aquela praia onde nos coñecimos.
- Non, Bernad, non, sabelo ben, estou morta dende fai anos, morta nos meus pensamentos, morta nos meus desexos...
- Non!! Non!! e Non!!. Ti conmigo renaceches de novo, non em decias iso sempre?
- Sí, é verdade, contigo volvin a sonrir, pero descubrin que xa fixen moito aqui, ti fixeches que meus ultimos dias fosen, os primeiros, os primeiros da miña vida real.
- Xulia...
- Barnad... Ti sabelo, e quero que o recordes, non por estar nun panteon, repleto de pedra, vouche olvidar.[...]

Logo de dáis sen durmir, sen comer, e incluso sen mexar, Barnad, volveu a aquela plaia de Porto do Son, naqueles pinares onde a vira por primeira vez, onde despuxera a darlle mitade dunha vida, que ela xa tiña apagada.[...]


Fragmento ...

Sinto, adeus.

Nunha completa oscuridade, prendeu unha vela. Levantouse paseniño, sen facer ruído, para que a sua muller non se despertase. Eran arredor das 4 da mañan, pero xa durmira suficiente. Colleu o seu "chandal" e dirixiuse a porta de atrás.

E ala se puxo a correr sen parar, ía pola sua rúa e via o despertar dos demais, como era distitno de seu, pero á vez tan igual.

Logo da seu matinal " paseo" volveu a casa, abriu a porta moi despacio, para intentar non despertar a sua muller. Pero nada máis abrila e pór os seus pés na súa casa, encontrou unha maleta xunta as escaleiras. El, moi anonizado, correu ata a cociña., alí estaba súa muller , sentada tomando un chocolate cunhas tostadas feitas no momento, e sen mirar para el, pero con bagoas nas meixelas dixolle sen máis: Sinto, adeus John.

El, cos ollos vermellos, con bágoas xa apunto de sair, foi a habitación do seu fillo, non o quixo despertar, pensaba que asi era mellor para todos, pero no fondo estaba equivocado.

Colleu a maleta, desfeito, hundido, e mirou para atrás, alí estaba ata que as 4 de esas noite fora a súa muller, non o miraba, nin sequera foi ata a porta a acompañalo. Abreu a porta, e saiu da casa, dos seus pasado e ata o que fora o seu presente.

Entón, xusto entón, comezou a chover, pero tamen a amencer, nese momentos descubreu que si, que os despertares dos demais non eran iguais o seu.

os domingos a chuvia

Cando me sentin por fin como un adulto, quitaronme todo o que me facia sentir ese sentimento. Da noite para a mañan, pasei dunha claridade indiscutible a unha oscuridade eterna. Non quixeron ofrecerme a liberdade que sempre queria. Intentaron romperme todos os meus senimentos., poideron pensar que o conseguiran, pero estaban equivocados. Externamente podia ser que nunca os expresa, pero interiormente seguia escribindo o meu propio libro, cun principio pero sen un final.

Nesta época descubrin que ti es un " algo" máis do sistema, un sistema vulnerable as accións inecuas, un sistema que o unico que pretendia era cabar contigo. Por un largo momento, o conseguiron, fixeronme despertar nunha caixa de madeira, sen luz, sen comida, sen soños. Pero logo despertei do meu gran pesadelo, pensei que todo ia ser outra vez unha claridade absoluta.

Nacin, e quixeronme oprimirme, pero o peor é que morrin, oprimido.

Noites de sabado

Por fin a escoitei. Dixome que me queria coñecer. Eu abraiado dixenlle ue non. As noites oscuras nunca me serviron para madurar. Foi ela, ela consiguiu que fora unha persoa aceptable, pero nunca llo agradecin, nunca lle dixen, grazas por todo, nunca lle demostrei todo o que un dia fixome sentir.

Era de noite, e nada se via, chovia, plaia, e unhas ondas de 5 metros... Escoitaba o son, nunca escoitara ese son, era distinto, nocturno oscuro e especial. Chorei, nunca chorara por algo que nucan vira. Sentia un vacio enorme no meu corpo...

Ti!! eras algo, algo no meu interior, nunca distinguira nada igual, chorei chorei chorei.

Logo máis tarde despertei. Estaba só, nadie ao meu redor. Entón levanteime e fun o meu sitio... Chorei, e logo intentei desaparecer. No ultimo momento, sonrein.

PD: dani barral. Saudo de Fabian Varela.

PD2: amigos...teño que encontrar a felcidade

Ánimo amigo!!!

Quero facer unha pequena reflexión sobre o acontecemente que tanto em chirrias os oidos nos ultimos dias, o suposto " dopping" de Alberto Contador e de Ezequiel Mosquera.

Quero centrarme libremente na figura de Ezequiel Mosquera, un gran amigo, unha gran persoa, que cos seus anos, na sua etapa de plena madurez, estaba aputno de firmar a sua oportunidade da sua a vida, o seu tren hacio o olimpo. Confio plenamente na sua inocencia, confio tamen na plena vaga de atrancos que se lles esta impoñendo o equipo galego, que tanto sorprendeu estes anos nacional e internacionalmente. Parece mentira que un equipo do país,s exa denegado pola propia Xunta, nunha politica de centralización.

Ezequiel!!! Ánimo!!! Sempre serás o noso gran campión.
Vamos amigo!

Sunilateral.

Necesito motivación, necesito irme para a praia, necesito, soledad, necesito volver a escribir, necesito ese momentos que tan só poden ser plasmados nun folio en branco. Intentarei facelo, intentarei volver a reencontrar esa motivación que agora atopo baleira nas miñas mans.

PD: se alguén atopa a miña motivación, chamademe.

Firmado, un do club dos olvidados.

Outono, ti si.

As noites chegaron, a chuvia volveu a esbarar pola miña ventá, e mentras tanto a soidade e a tristura volven a aparecer no meu rincón. Ainda que pareza mentira, esta época do ano é a que máis me gusta. Gustame percorrer o verde campo, mentras chove, mentras lostrega, mentras vexo nas gotas de chuvia alostregadas o meu futuro indeciso, oscuro e lonxano.

Nesta época todo ten máis maxia, as ruas molladas, os campos relucentes a causa das bagoas que alguén, dende arriba deixa caer pouco a pouco mentras nos caen nos nosas facianas.

E falando disto, recordo aquel rapaz, sentado na esquina do corte ingles, tocando mentras chovia, mentras todos querian chegar a casa e poder secarse, el queria seguir tocando a sua canción, queria que as suas bagoas se xuntase coa chuvia. Sentiase só, pero el bastabase para ser feliz, el e a sua guitarra. Pasei polo seu carón e quedeime mirando con gran orgullo, poderia estar na rúa, sen familia, pero para min, este rapaz era un campion, os que pasaban polo seu lado, eran os perdedores.

E isto sucedeu nesta época,. nunha época de luxo, de praias molladas por auga doce, praias especias, atrdes increibles que pasei nas plaias, e que se nada mo impide, volverei a encontrar a inspiración perdida no meu rincon da miña plaia favorita.

Dani Barral.

Néboa, moi blanca. Son, moi forte

Estás sentada fronte ao mar, nesa plaia que tantos recordos che dou. Sempre estás alí sentada, mirando cara o mismo punto, uns dia que é o horizonte, outros unha rocha no medio desa manta azul, pero eu sei que iso non é verdade. Encontrabaste triste, desanimada. Todo xurdeu como aquela vez que viches a esa gaivota marchar e non volver. Foi igual, rápido, sinxelo e doloroso. Entón volves a recordas porqué estás ali sentada. volvenche a sair esas bágoas que non podes nin desimular nun gran mar azul. As túas bágoas volverán, pero nelas xa non tes máis tristura. Entón levantaste, pero xa non miras cara atras, ante ti o azul do ceo e o son do mar. Nel olvidaches todo, todo o que che fixeron sentir, e as tuas feridas cerraronse tal como se cerran na tua man. Paseas. Apagase o día, encendese a noite. As pantasmas marcharon. Recordas o mar e volves a sonreir, e nunca máis a chorar. Por un dia a vida mais ti sonreiches á vez.


Néboa, moi blanca. Son, moi forte.

Sen titulo

Polas noites descubro que a hipocresia escondese. Para o pouco tempo que teño andiven moito mundo, descubrin as malicias dos demais e tamén os agarimos que me poderian dar. Nunca souben cal era o meu lugar, cal era a miña función neste sistema inpolucto e capitalista.

Pero as noites poden conmigo, nas noites de verán, nas de inverno e especialmente nas de outono descubrin como é a xente en realidad, pola galega falo. Sen importancia, sen gañas pola revolución e seguindo pensando que Galiza non ten futuro nun ambito de esquerdas.

Negome a pensar iso e prefiro vivir na miña ignorancias, pensando o que eu creo que é certo e que tarde e temprano vaise a comprobar.

En Galiza non se pide. Emígrase.

Gracias a un tratamento enérxico poiden dete-lo avance da miña enfermedade...pero eso xa non me preocupa. Perdín o meu fillo, que era toda a miña esperanza, e esa sí que é a miá desgracia. Unha desgracia completamente irreparable que me deixou cego e farto de todo, poisque non vexo nada nin teño arela de nada.
Son absolutamente pobre de bens ( o meu fillo está enterrado no panteón dun amigo ), pero foi normal de toda a miña vida ganar sempre o meu pan. Temendo quedar inútil percurei este traballo que me asegura unha xubilación, poñéndome a coberto da miseria e da filantropía. Así, me vexo forzado a vivir con grande modestia, pero permítome o luxo de vivir independente.

Carta de Alfonso Daniel Rodriguez Castela ao Presindente do Centro Galego de Bós Aires.

Luns 13

Isto xa o sentin, si, creo que isto repitese cada ano o mesmo dia. Pero a miña pregunta é porqué?
Moitos filosofos das épocas gregas ou posteriores, formularon a pregunta de porque o ser humano esta na terra, cal é o seu fin. O longo deste tempo descubrin que nacemos un dia que nos marca, xa que todos os que che rodean recordan esa fecha, pero no teu interior sinteste engañado, anodado porque tan só se acordan de ti no dia que naces e logo no que morres.

Parece triste, podes haber sido o campión de algun deporte ou tan so un xogador mediocre, pero as fechas que te marcan son as do teu nacemento e a da túa morte.

E volvendo a miña pregunta, porque o volvo a sentir, volvemolo a sentir porque é un dia no que esperamos ser amados, queridos, importantes por un día.
A lástima é que seremos importantes tamen o dia que morramos, ese dia tamen se resolve as preguntas dos antigos filosofos.

Dani, noraboa!

Venres, triste.

Venres. De madrugada, e todo se volve a repetir. Noite, oscuridade, desexos, incluso rencor. Agobio, pero non por estar encerrado, non por estar escoitando a mesma canción unha e outra vez, non, senon polo medo, medo a sentir e non expresar.

Digo por decir, pero é certo, sempre me gustaron as noites de setembro, noites con "algo" en especial, os atardeceres son distintos, eu diria que máis claros, e máis oscuros para min, para o meu interior.

E o agobio de onde ven? Pois si do meu interior, de vivir unha historia que é todo mentira, que non se lle pode chamar nin historia.

É boa hora para reflexionar, pero tamén para durmir, ou incluso para deitarse na plaia e ver como o meu interior sae cara afora en forma dun ceo estrelado.

1 semana

Vai facer unha semana que te fuches, e notase. Xa non é o mismo ir pola calle e non ver a nadie, non ver o meu abuelo, a unha persoa que da sua maneira miraba polo seu ben e polo dos demais. Quizais nunca supen o que eras, pero o dia no que te perdin souben que era o dia mais triste da miña vida. Viran mais seguro, non serei forte... pero xamais, xamais me rindirei.

Sei que o dia que me vaia, nadie me recordará coma fun, senon como intentei ser.

Se quero marchar e para olvidar todo o que aqui fixen, o que aqui coñecin, algunhas persoas valen moito a pena, outras non.


Sen ningunha duda, despidese un soñador, sen futuro.

Boa viaxe capitán!

Nunca é de bo ver , a perda dun ser querido. Sempre sintes que no máis fondo do teu corpo, comeza a faltarche algo, un non sei que. Quizais, cada vez que perdemos a alguen, vaisenos un cachiño de ese "algo" do noso corpo, que ca suma destas perdas levanos a nosa propia morte.

Foron malos días, certo, para tamén son dias de madurez, de reflexión, de intentar poñer un punto e final a unha parte moi ampla da túa vida.

E asi foi, a miña parte da niñez cando meu abuelo me levaba por ahi, enseñandome as terras, criandome, despois a etapa do orgullo, sei que algun dia sinteu orgullo de verme sendo campeon galego, ata a ultima etapa, onde me veu marcharme para intentar facer unha vida de estudante diferente.

Sr. Barral, enorgulleceme poder axudarlle na sua viaxe todos estes anos, eu cheguei ao porto, pero usted capitán, colleu un novo de barco, tan só co billete de ida. Que teña un bo viaxe capitán!!.

NOTA NARRATIVA

O silencio canta nos ouvidos ata que aparece o asubío dun home que vai cruzar por aí enfrente. Aí está, parado, cunha vara na man, apoiado nas puntas dos pes, apagando as luces de cores.Apaga e vaise e segue asubiando.

Xa non se oe nada.
Nada.
Unha lufada de vente move uns papeis na rúa.

VENTO FERIDO ( cando cheguen as chuvias ) CARLOS CASARES.

VOLVER

Despois de tanto tempo sen escribir neste blog persoal, pois decidinme a volver a estas andadas. Posiblemente a falta de tempo, ou a falta de inspiración, as veces tan necesaria, fixo que deixara apartado este rincón tan persoal como é o blog.

Prometo, cada dia volver a escribir un pouco de min, xa que sen duda, este elemento tecnoloxico é o unico que me fai sentir ben, despois dun longo día, cheo de altos e baixos.

17/01/2010

Volvin a Coruña, como os galegos que volven ao seu fogar despois de emigrar. E como eles mesmos o saben, volves a un lugar onde todo volve a ser igual ca sempre, ves a mesma xente de sempre e ves os mesmos homes traballadores de sempre.

Tes morriña? A morriña foiseme cando madurei, pouco, pero cando o fixen. O certo é que lle vou dar máis vida a este blog, tanto con cousas "persoais", como sociais, gustame escribir,e por algo teño o blog, non credes?

Sen máis, un domingo calquera, despois volverá Coruña, e logo a IN-morriña.

Homes de peito, con ghuevos pequenos.

2010

Foi o campión por un dia, máis.