Por fin a escoitei. Dixome que me queria coñecer. Eu abraiado dixenlle ue non. As noites oscuras nunca me serviron para madurar. Foi ela, ela consiguiu que fora unha persoa aceptable, pero nunca llo agradecin, nunca lle dixen, grazas por todo, nunca lle demostrei todo o que un dia fixome sentir.
Era de noite, e nada se via, chovia, plaia, e unhas ondas de 5 metros... Escoitaba o son, nunca escoitara ese son, era distinto, nocturno oscuro e especial. Chorei, nunca chorara por algo que nucan vira. Sentia un vacio enorme no meu corpo...
Ti!! eras algo, algo no meu interior, nunca distinguira nada igual, chorei chorei chorei.
Logo máis tarde despertei. Estaba só, nadie ao meu redor. Entón levanteime e fun o meu sitio... Chorei, e logo intentei desaparecer. No ultimo momento, sonrein.
PD: dani barral. Saudo de Fabian Varela.
PD2: amigos...teño que encontrar a felcidade
No hay comentarios:
Publicar un comentario