Primeiro foi un agosto do 2010, agora será un mes calquera de 2012. Entendo moi ben, nunca os chascos foron vos de superar, e inda por enriba se veñen todos xuntos. Quizais ainda que parezca que non, o entendo tanto coma ti, incluso máis, non é fácil chegar e pasar de sentirse querido a non ter a ninguén. Dende pequeno tiven a "sorte" de medrar entre as maiores inxustizas que xamais podades crer.
Seguramente nunca leeras isto, e quizais eu tampouco o volva a facer, pero cando un cae tantas e tantas veces, ten os xeonllos tan planos que xa non se é capaz de volver a levantarse máis.
Adeus J.
2 comentarios:
Todas e todos somos capaces de erguernos unha e outra vez e andar de novo, aínda que os xeonllos estean planos. Soamente hai que ter vontade de facelo. Ademais, cada etapa ten un inicio e un fin, detrás do cal, pechar a porta é o mellor que se pode facer. O resto vai vindo so.
Sabes o refrán ese que di que "nunca choveu que non escampase"?
Saúdos.
Non che falta razón, pero as veces, a treboadas son moi intensas.
Apertas
Publicar un comentario