Ballad.

Nunca pensachedes en crecer, en sentir como o vento move o teu cabelo? Nunca pensaches en que, vivimos nun mundo sobrevalorado, no que creemos que somos os mellores, e en realidade non somos máis que un pequeno escalón, nunha vida nula, repleta de alti-baixos, de negacións, de sorpresas, de sonrisos e choros.

O que máis mérito ten, non é ter máis estudos que nadie, non é ter máis capital que os demáis, nin ter unha vida que ti consideras feliz, porque en realidade, por calquera razón, non sabemos sonrir, non sabemos disfrutar dunha vida repleta de vicios, de cousas inútiles. 

Sabes cal é esa sensación de axudar o próximo e non mirar por ti mesmo? Non verdade, non. Quizais, un é máis feliz cando un non ten nada máis, ca súa familia, e a súa comida. Ou simplemente, un é feliz, vendo como o que non ten nada, ainda que chova por enriba del, ainda que a guerra lle leve aos seus, nunca borra da súa cara, ese sonriso, esa clara evidencia de que, ainda que sexa poucos, neste mundo do sobrevalorado, facemos algo, para que unha vez, depositados nunha caixa, non sexamos máis que aquel puro recordo de unha boa persoa cos seus, senón, será aquel, como o que con tan pouco, axudou a tantos e sempre tivo o sonriso na súa faciana. 

Ainda que esteas entre catro paredes, e nun caixa. Parabéns!
Espero que se hai "algo" che trate mellor que os de aquí abaixo.

E grazas...

Sempre dixen, recibimos máis da natureza, do que nos lle damos, e iso vainos costar perder cousas como istas. A reflexión queda no aire.

FOTO: KELY TORRES VELO

Fai uns días, adentreime nas terras do norte, Finland foi o meu destino. Quizais, cando vas a outros lugares onde tes a xente que queres, as cousas son máis fáciles, máis sinxelas, pero no meu caso, todo foi o dobre de fácil. Sentinme como na miña casa, natureza, rios, auga, peixes,compaña agradable, e máis natureza. 

Poderedes pensar que é todo diferente, que Hispania é moito mellor que eses países, pois para os que pensen iso, doulles unha labaza. Oxalá fóramos a mitade de intelixentes, ( socialmente ) ca eles.

Quedei fascinado, un país tranquilo, xenial para perderse, para desaparecer, e para olvidar. 
Recordei moitas cousas, mentres vas nese avión, 5h que dan para pensar o que che sucedeu nesta vida, pero o unico que podo sacar disto, é que eu sigo adiante, que a xente que esta o meu carón axudame a ir cara adiante, e que seguramente volva a tropezar, pero, como na foto sae, sabes onde está o principio da túa viaxe, pero non ves o final, e quizais, son unha desas cousas que nunca veremos.

Sen dúbida, o meu viaxe, comenzou, cun principio pero sen un fin.

PD: Grazas Kely, por todo e máis.

A vida é recordar, que hoxe estás aquí, e mañan, por sorte, xa non.

Logo de ver a última data publicada no blog, dinme de conta que algo estaba fallando. Intentarei retomar pouco a pouco, algo que me fai tan feliz como escribir. 

Sen dúbida, non foi un verán fácil, bueno, non foi verán. 
O único que me queda pensar, é que se fai case dous meses, "el" se pagaba, no outro lado, seguro que estará mellor. 

Sen máis, pouco a pouco retomarei as verbas neste blog.

Saude!

- Escoitas?

- Non

E asi, durante anos. Non queria ver máis do que tiña diante. Foi algo que non o asimilaba na súa testa. Él estaba a un lado do charco, e súa terra, súa temperanza, o seu ser, noutro lado.

Que debía facer? Seguir aqui, vivindo polos seus fillos, pola súa muller, polos seus, pola súa terra . E que lle quedaba?, nada, noite e día traballando, e escribindo cartas húmidas debido as súas bágoas.

Era no 1945, e todo era mellor noutro lado que na propia terra.

( case o mesmo que hoxe en día)

Memorias dun emigrante galego

Prólogo II

Na extrema penumbra, recordaba o solpor co que, detrás da porta, agochábase todo o que un día foi o meu pilar esencial. Como se, de plástico se tratase, veuse abaixo, e o pero de todo, é que eu fun detrás del.

Trataron de erguerme, unha e outra vez, pero non, eu non queria. Todo o que queria era volver a descansar. 
Por desgraza, volvinme a meter na escuridade. Non queria volver a ver a nadie, fixen todo o que puiden, dinlle fogar, agarimo, e madurez. Pero nadie me devolvou, nin un mísero abrazo, nin unha mísera verba, todo era ó revés, desprecio, noxo, e desesperación hacía min.

Hoxe é o día, e estou onde máis quero, ou onde de verdade tiña que estar dende un principio. Debaixo, entre paredes de cemento, madeira e oscuridade plena.

...

Horas, [...], minutos

Entre a penunbra e o luar, anda o meu ser, cheo de engano e satisfación á vez. Non son días apetecibles, nin tampouco días vergoñentos, tan só son iso, dias, horas, minutos e segundos que sabes que corren na túa contra, no teu fin como algo que nunca puideches conseguir, ou como algo que xamáis o vas a sentir. 


Por iso, non chega con levantarse, e volver a andar, senón que por enriba, temos que vivir con peloiros no lombo, con paraugas que nin se mollan, nin secas, tan só son un estorbo. 


E así, logo de segundos, minutos, horas, dias e meses, o meu despertar chegou como a marea, durante 2 horas e sen máis.

Liberdade.

Fai uns días a asociación, cuxo nome non se pode nomear ( G.B ), denunciou ao valedor do pobo, máis a Xunta de Galicia, un manifesto, presentando polos rapaces de 4º da E.S.O de Pontecesures, por supostamente ( palabras xenófobas) contra os que non falan galego. Perdoenme, pero alguén me pode decir para que existe esta organización? Síntome, orgulloso, como rapaces de apenas 16 anos, sintense galegos até o sangue, como o manifestan nun pequeno texto, con fins participativos, coa mera proposta de gañar un concurso. Pero ata que punto podemos chegar, señora G.L, se usted se sinte galega, que fai denunciando a uns rapaces, por decir o que sinten? Volvemos a censura? Logo criticamos a paises de américa polo feito no que aquí, os xornais aplaudense entre sí, como gañadores, pero equivocadesvos, ou a caso Castelao deixouse gañar polo fachendismo Español? A caso pensa vostede, señora G.L que imos a votar a basura o noso estatuto de autonomía?

É penoso, señores, que G.B denuncie a rapaces, sigo repetindo, de apenas 16 anos por escribir un manifesto ao Correlinguas. E asegurovos, xa que eu fun alumno dese mesmo centro, que o profesor de Lingua Galega, nin impón ideais, nin reflexa os seus valores a clase, cada alumno xa é quen de pensar por sí só, e de expresar o que pensa.

Aquí vos deixo uns enlaces da noticia.

E aquí o manifesto do C.P.I de Pontecesures :  Buscamos, buscamos, buscamos cousas que nos traian a felicidade: coches, pisos, prazas de garaxe, negocios… enchen os anuncios por palabras dos xornais.

Pero nós buscamos persoas que estean orgullosas do idioma da súa terra, que non teñan medo a falalo. Buscamos que as fronteiras de Galiza as poña o galego. Preferimos unha persoa do Bierzo que fale o idioma a unha de aquí que non o fale. Non se é máis galego por vivir na Coruña se logo se fala o idioma de Castela. Deixade de presumir de algo que nin vós respectades. Todos vós, os que subides fotos reivindicativas ao tuenti, nin vos decatastes cando pechou Galicia Hoxe. Ser galego non é ler La Voz de Galicia nin ver a TVG. Ser galego significa que buscaches e atopaches a túa identidade. Galiza non é representada por unha catedral, unha muralla ou torre. A Galiza represéntaa un idioma co que escribiron ensaios, poemas, artigos e ata incluso anuncios por palabras. Desexamos abrir un día o xornal e atopar anuncios coma estes:

SERVIZOS 
A mellor vidente de tarot de Galiza.Máis de doce séculos de experiencia. Especialista en: fonética, morfoloxía e léxico. Visítanos en R/ Percebe, nº 24. 
COMPARTO PISO 
Búscase univeritari@ que se queira aloxar nun piso de galego-falantes. Aviso: somos de moitas partes de Galiza e falamos diariamente galego. 
FINANZAS Arréndase idioma. Prezo razoable e negociable, usable en todas as formas e ámbitos. Con garantía ilimitada. 
Precisas un idioma? Nós temos o que buscas. Está en boas condicións, sinxelo de adquirir e comprender en toda a nación. Resposta en 24 horas. 
OCIO 
Divírtete co galego provocador do manifesto “Máis Alá”. Mergúllate nun mar de gozo. 
SEGUNDA MAN 
Véndese equipo de música Vacaloura, perfecto para escoitar Heredeiros da Crus, moi ben coidado. Prezo razoable dependendo do galego que saibas falar. 
DETECTIVES 
Perdinme. Búscame. Chámome galego. Encóntrame, fálame e gózame.

POLO TANTO,

Entra en Jujel, vaite a PISOS VENDA, merca Galiza.

Vaite a PISOS ALUGUER, aluga Galiza.

Vaite a NEGOCIOS, negocia Galiza.

Vaite a MOTOR, compra un Galicoche.

Vaite a OCIO, goza Galiza.

Vaite a NÁUTICA, padexa Galiza.

Vaite a Galiza, adora galego

Adórate, adóranos.

Se feliz: GALEGO, TODO O QUE BUSCAS

OS MUXES RADIOACTIVOS

Pediria o apoio de todos os meus lectores, os que se sintan galegos claro.

Sen máis.

Epitafio

Primeiro foi un agosto do 2010, agora será un mes calquera de 2012. Entendo moi ben, nunca os chascos foron vos de superar, e inda por enriba se veñen todos xuntos. Quizais ainda que parezca que non, o entendo tanto coma ti, incluso máis, non é fácil chegar e pasar de sentirse querido a non ter a ninguén. Dende pequeno tiven a "sorte" de medrar entre as maiores inxustizas que xamais podades crer. 


Seguramente nunca leeras isto, e quizais eu tampouco o volva a facer, pero cando un cae tantas e tantas veces, ten os xeonllos tan planos que xa non se é capaz de volver a levantarse máis.


Adeus J.

...

Nunca antes espertara tan desperto e a vez tan adurmichado. Nada máis espertar, aqueles paxariños, negros de corpo, axudabanme a levantarme. Todo era o mesmo, levantarse, tomar unha sopiña de fai días, e volver a traballar, chovese, nevase ou fixera sol. E o bo disto, e que eu non me cansaba do que eu tiña, da miña vida enxebre, pero digna, ainda que moitos pensasen que era un don nadie, podian ter razón, pero o unico que me alegraba ao chegar a miña cama, era saber que se finaba esa noite, ia ser na miña terra, na miña casa cheas de humidades e de humildade.