A canción do olvido

Corenta e tres anos, nin un máis nin un menos. A vida sonrieulle, buscou a felicidade, e abofé que a encontrou, encontrou máis ca iso, encontrou bágoas cando todos viamos sonrisos, e sonriu cando todos chorabamos. Gustaballe sair polas mañans, tocar a guitarra e non volver ata a casa ata que fora de madrugada. Sempre me dixo que a sua vida nublouse cando xogou a ser dios, neste intre vovleu a ser un ser en esencia. Volveu a sentir a dor, volveu sentir a soidade e volveu a non saber a tocar a cancion do olvido, que tantas veces entonará no seu ton, no seu fá sostenido,.

Por desgracia eu estaba alí, eu vin como as suas bagoas convertianse en cristais, vin como morreu nos meu regazo. Desde ese día xureino, xurei que cada dia volveria a plaia que tantas noites nos dous cancións e recordos e tocaria a cancion do olvido, que tocaria no seu honor, e que xamais me sentiria a persoa que se sinteu el. XAMAIS

Noites, dias e volves as noites. Sentado, Led Zepellin, sona, camiñando polas calles iluminadas. Vense a seres que se queren, que nun momento estan engañados con tanto sentimento, o unico que queren e non sentirse so, pero iso pasa por que nunca sentiron a compañia que a soidade che fai. Eso si que é compañia.

A irreflexion dos demais faime sentir unico, o capitalismo nunca me gustou pero o certo é que as cousas fixeronse para facer algo, as cousas foron asi para poder sentilas e rompelas cando queiras.

E despois volven as lágrimas, os desexos e como non, a soidade.

12/12

A indiferente noite estrelecida faime ver as cousas doutra maneira.

Na cidade vin de todo, desde o maior alegria até un pobre transheunte que non pide máis que un pouco de calor.

E eu, paso as horas sentado frente ao mar, aqui as cousas vense doutra maneira, dende outro punto de vista, os días son máis craros, as noites son máis estrelecidas.

A calma da amr, reflexase nos meus ollos, húmedos e craros a vez.

INconclusión: sentado frente ao mar mentres o mundo pasa diante miña.

To be.

Por eso, lo primero que un ser humano debe hacer es dudar: dudar siempre, dudar de todo, dudar de todos. Pero la actitud de dudar no es una finalidad en sí misma, sino un medio para aproximarse al conocimiento válido. No se puede “dudar” de todo ni “dudar” todo el tiempo, porque entonces se caería en el inmovilismo y no se podría hacer nada útil.

Ei! sHH, chaval, ni tu sombra te habla.

Gustariame volver a sentir esa brisa das 8 da mañan.

06/12/2009 **

El se siente un Rey Midas.


Volvendo a compoñer.

Odia do principio

Luns, tarde. Os rapaces volven cara as asuas casas, pero el non. Curiosamente, todos os dias que quedei no paseo maritimo dando voltas antes de entrar para clase, ali estaba el, un home de uns 60 anos aproximadamente. Armeime de valor porpulsada pola miña abaricia de saber o por que desa situcion.

BEn, el ata agradeceu un pouco de compañia, eu alegreime de que a sua faciana se volvese feliz. Comezou a falar.

Dixome, que certa noite, mentres el traballa na mar, fixo un temporal enorme, o barco escorou e morreron os seus tripulantes menos el. Pouco tempo despois o seu fillo quixo seguir o camiño do seu pai, e marchou para a mar, o pai xa xubilado via como o seu fillo queria facer o que el fixera con sufrimento durante moitos anos. Pois ben, a noite que viviu o pai, volveuse repetir, pero co seu fillo nun buque. Todos os tripulantes morreron, e entre eles o seu fillo de 23 anos. Despois dunha longa lista de curiosidades e malos augurios que me contou o home, volveu a sua cara hacia a miña e dixome:

-Pois rapaz, por iso cando me lenvato sempre as 7.30 da mañan, compro o periodico e veño cara aqui, de caron ao mar, xa que el tragouse o meu fillo e eu o unico que ainda quero é o meu fillo.

El pasa o dia ata as 10 da noite ali, mirando cara o mar,cos ollos algo chorosos. Pero o certo é que en dias de temporal e cando mais lle recorda a sua ´poca mariñeira e tamen lle recorda o dia no cal a mar tragouse a 17 mariñeiros, entre eles o seu fillo.



ESTO É REAL

Volvo a escribir despois de algun tempo, por petición. As cousas cambian, pero en Coruña o tempo non cambia, as cousas seguen como estaban fai 1 mes, perdon 2. Xa sabia que ia facer frio, por iso levei os meus abrigos, xa sabia que ia ser xente nova, por iso levei a miñacara, e sabia que a soidade non me abandonaría, por iso levei a miña guitarra.

Sinceramente, non teño gañas de escribir, para a semana seguramente volva con mais gañas...

Enton si que escribirei.

IMCOMPRENSIBLES [ domingo ]

Amence, escoito "white as snow" de U2, na parada do bus fai frio, son as 7.30 da mañan, devolvo un toque feito as 23 da noite pasada, miro para a pantalla, o bus ainda ven en 11 minutos, miña cancion vovle a soar,sen dúbida encantame, son cousas que un pensa e que nunca diria. Falta 3 minutos, o frio xa é menos frio e de U2 pasase a "la Fuga" , "En la vela", venem a cabeza, persoas, cousas, despois dela Balada do Despertador, chego a plenitude mental, si, plenitude. Ali ven o bus, ali ven tamén, entro, sentome, sentase, sempre a misma persoa, sempre a mis señora, sempre ela.Sentase ao meu carón, sentase, mira saca un libro e pensa, son as 7.38 da mañan. Saluda, dalle o boton e o bus para na sua parada, eu miro pola ventana contraria, pensando na miña parada, doulle o boton, é a seguinte, ali paro, collo o periodico galego gratuito e collop outro bus, esperame xente, que as veces se botan de menos outras non. Chega viernes, botase de menos os amigos a familia, sobre todo a eles, non saio...por cagon... pero fareino, para a semana cambiaran cousan, o fin é a mellor solucion sempre. FAreino, iranse cousas, pero vovleran o que sempre quixen.

O dia acabase, sona, TRAMPAS AL SOL, e claro, o mar embelecido, miña volta, eu o bus, a xente, a musica, o contido, o mar outra vez e os meus toques de guitarra no meu lugar fan que o dia acabe, pero con recordos.

FIN

A vida próxima

Remata outra semana máis, outro semana na cal é mellor estar fora da casa que dentro dela. Chegou o domingo e iso quere deicr que hai que volver a rutina e volver a Coruña, onde é onde paso o 90% do tempo, por unha parte ou por outro botoa de menos, xa que a playa moitas veces consolame, o choiva despexame e os amenceres fanse sentir ben.

Pasarei tarde vindo o solpor da noite, e pasarei tardes vendo como os estudantes pasean por coruña adiante.

Creo que esta semana será unha boa semana, dura, pero unha boa semana. Irei acompañado, que ven falta fai, pero tamen irei só, no sentido en que na vida tan só vives ti, e ninguén máis.

Remata outra semana, comeza outra mais, pero o importante é que os dias restanse, nunca se suman.

O tempo poñerá as cousas no seu lugar, neste caso, meu lugar é fora de aqui, e seguramente conmigo mesmo e nadie máis. Deseo marhcar no barco meses e meses, e volver e ver os meus amigos cambiados, a meu irman feito un home, ver que a miña compañeira de piso segue recordandome como fai 2 anos e que meus pais, embellecen belamente.

Queda pouco para facer iso, e seguramente no medio do mar será onde de verdade consigue a resposta a miña verdadeira vida.

PD: la vida puede ser maravillosa

Los genios no deben morir

"Los genios no deben morir"

Pero neste caso, morreu, Andrés Montes, todo un xenio televisivo, que viviu para e por o deporte. Marchouse onte, e non volverá. Pero sempre o poderemos ver nos partidos de baloncesto, onde os seus apodos seguiran sempre vivos. Xa fixen un pequeno homenaxe pero creo que non podia deixar de poñer a frase que mais emocion me fixo o longo do dia. Dita polo seu gran amigo e compañeiro de canal +, A.Daimiel:

"Vivo en un escalofrío continuo. Se ha ido un genio y uno de mis mejores amigos"

Agora, "la vida ya no será maravillosa"

D.E.P Andrés Montes

LA VIDA PUEDE SER MARAVILLOSA

La vida puede ser maravillosa, a frase foi dita polo gran Andres Montes. E tiña razon, pode ser tan maravillosa que dun dia para outro se leve a unha persoa. E que non se entenda mal, a vida é maravillosa si, pero é inxusta cos que mais lle deron a ela mesma.

Acabei de entrenar e a noticia chegou, clubs, ACB, todo levaron a man cara o corazon, sentian que algo faltaba, era a sua frase, ese "jugon", o certo é que Epi, e Itu, quedaronse sen compañeiro, quedaronse só, seguramente eles estaran no seu domicilio neste momento, nunca o deixaron so, e non o van a deixar so nunca, e non o deixaran ata que os seus restos mortais cheguen o lugar do seu descanso.

La vida puede ser maravillosa, lo dijo en gran filosofio Andrés Montes.

Desncase en paz.

A Coruña

Tristemente, estou deixando a meu caderno e convertendo este blog no meu caderno persoal. Será bo? ou sinceramente será a miña perdicion? o tempo o dirá.

Gustame ver amanecer a cidade de Coruña, gustame si, por que as 7 da mañan o bus urbano é un cumulo de caras onde podes ver e sentir o que os demais sinten. Tamen é certo que mirando pola ventana ves o primeiro solpor, raro si, pero que che fai sentir ben, ves un ceo despexado e no medio unha lua e unha estrela. O incerto que debaixo desa estrela e desa lua, na parada do bus, veña ata xunta tua un vello, o pobre sen nada, na vida, enseñeche un periodico, o seu dni e coincidan o sue nome co do periodico, e que che diga que Rajoy o arruinou, e que a lei volveu a darlle a vida aquelo que un dia as malas pecoras lle quitaron.

O certo é que no bus das 7 da mañan, unha persoa vive de todo, ve e sinte como os demais volven ao traballo ou os studios despois dunha noite de festa, ves as mesma persoas todos os dias, os cales teñen que levantarse temprano para gañar o pan de cada dia. E ves como todos baixan e estan subordinados a ese autobus o cal é a sua salvacion, ainda que sexa durante 15 minutos.

LADY BLUE

Moitas noites, a miña cobardia faime escribir nunha libreta que teño desde fai moito tempo, demasiado, onde todas as miñas experiencias se concentrar nunhas páxinas vellas e as cales eu lle teño cariño. O certo é que a miña guitarra produce musica para cada unha das paxinas escritas, para cada unha. Pero o meu in-valor non me deixa decir todo o que unha noite escribin nesa libreta, o que puxen de min, de ti, de nos, o que sentin esa mesma noite o escribir ou o que xamais volveria a facer. Son un home im-perfecto, non sei facer as cousas ben, non sei diferenciar o que é o ben do mal, non sei facer reir e tampouco sei facer entretener. Quizais se che coñecera uns anos antes ou despois, nada seria igual.

O MUNDO DETRAS DO CONTENEDOR

É indigno pensar que todo sale ben, e dificil pensar que todas as mañans vou ver un dia claro, e unha plaia deserte, tamen é irreal pensar que eu estarei nesa plaia eu so. Pode ser que o mundo xire moi deprisa sobre si mesmo, ou que a vida moitas veces che da un bo merecido, e ao final sempre volveras o que nun principio non quixeches facer, por... medo? ou por simplemente respecto. A verdade é que dentro dun mundo capitalista, onde a riqueza se mide pola cantidade de cartos que posues, é incoherente decir que es rico en bondade, xa que eu non a posuo, e ademais, non posuo o valor suficiente para recoñecelo, sen ningunha dubida o mundo non xira sobre min.

LA FALDA MUY CORTA

Volvo a escribir no blog, por que o Dani que eu crei que desaparecera, volveu outra vez, volveu aquel rapaz que non pode durmir e aquel que se amarga por cousas que na sua maioria de idade non debian importarlle. Quizais debe ser Coruña, vivir separado dos que che coidaron e educaron, dus amigos que a pesar de todo seguen ahi, ou ao mellor son os paseos solitarios que un fai por un paseo interminable.

Esto é un digno de interrogacion.

Ola e adios.

ERES DIOS!

Alguns non pagarian nada por velo,
pero eu paguei 150 €,
e salin impresionado con el.

QUE GRANDE ES!

^^

No volverás a ver
la mirada triste
del chico que observaba el infinito

[...]

Creo que te entiendo
¿Esto es lo que opinas?
¿Sabes lo que siento?
¿En tu pensamiento?
¿Crees en las promesas?
Son solo palabras

..................

- Si???

- Pois si

- Elo por que si agora

- E por que non?

- Sabelo, ademais é o dia, e punto

- Bueno lo

Onte pasei durante a tarde unhas 4 horas sentado, mirando cara o infinito, mirando cara o máis lonxano que tiña en fronte. De esquerdas, as illas de Ons, de dereitas, Salvora, e entre elas vin todo o que ninguen pode ver xamais se non se concentra, vin o mundo real, vin a xente que so vive do mar, arrisgando as súas vidas, por catro caizas de peixes, vin subir ata o máis alto a marea, e vina baixar ata ver a delgadez do mar. Fixose de noite, e volvin a postrarme naquel mirador, anteriormente, sentinme nunhas rocas, contemplando de máis de cerca o que via,via algo...pero xogou a hora punta, volvin o meu lugar de relaxación, persoas contemplaban o que eu miraban o que eu miraba, sen comprender o que significaba para min. Ao anoitecer, vin a beleza da natureza, sentiame en plena relaxación, pero de repente, uns ruídos facian avisar a súa chegada, era ELA, sentouse o meu carón mirando de noite as diferetes luces que se vian no mar, abreu unha bolsa, colleu duas culleres, doume un a min, sacou unha tarrina de xeado, e puxemonos a comer, e de súpeto saliron as palabras :

-É BONITO
- MOI BONITO
-TI QUE ERES?
-EU NON SON NADIE
- ES A MIÑA ESTRELA
- ...
- DANI, PARA SEMPRE DANI, PARA SEMPRE


E o dia rematou, vendoa pechar os ollos cas ultimas luces da madrugada, e vendollos abrir co primeiro solpor do día. Mentres aquelas palabras facian meia no meu corazón.


PARA SEMPRE (L)

A VIDA SECRETA DAS PALABRAS

—Porque si decidiéramos irnos a algún lugar juntos me da miedo que un día… hoy no quizás… quizás… quizás mañana tampoco… pero un día de repente puede que empiece a llorar y llorar y llore tanto que nada ni nadie pueda pararme y que las lagrimas llenen la habitación y que me falte el aire y que te arrastre conmigo y que nos ahoguemos los dos.

—Aprenderé a nadar Hannah.

A LIBRETA DAS PALABRAS ( I I I )

É boa hora para escribir, son as 22.50 do domingo, e o certo e que acabo de vir de pasar un rato xenial, e sabedes pro que? por que eles fanno xenial. Cantas veces lle fallei, cantas veces dixen que si cando era que non e cantas veces eles seguironme tratando igual...joder as cousas o mellor cambiarian se a xente coma min fora moito mais liberal, si fora moito mais sensata.

Pero o certo é que son boa xente, amellor que coñezo, e pode ser que dentro duns anos nos separemos, uns comenzaran a traballar, outros estudiaran fora, e outros o mellor casaranse e non os volveremos a ver, pero tou moi seguro que nunha tarde, encontraremonos todos no mesmo sitio de sempre, recordando os vellos tempos e decindo, joder polly que parvo fuches.

Son as 22.54, e acabei, tiña moi claro que decir, pero algun dai seguirei contando.

A LIBRETA DAS PALABRAS ( I I )

- No tengas miedo " le susurré"

- Somos como una sola persona

-De pronto me abrumó la realidad de mis palabras

- Ese momentos era tan perfecto, tanautentico. No dejaba lugar a dudas

- Me rodeó con los brazos me estrechó contra ella y hasta la última de mis terminaciones enrviosas cobró vida propia.

- Para siempre " concluyo"...para siempre

TODO PODERIA ACABAR MAÑAN / VERSIÓN LIGHT

Porque isto é todo...[...] Todo poderia acabar mañan...[...], é verdade, todo poderia acabar mañan, pero o mañan nunca chega, ( por agora ) e cando chega é no momento que mellor che vai, no momento no que ti non queres que chegue. Pero o ser humano é impredecible, e o seu destino ainda máis. Non quero ser obxectivo con ningun tema, pero a verdade e que oxalá pronto cambie o destino do aire, e a lonxitude do mar, nese momento si que poderiamos decir : todo poderia acabar mañan.

REFLEXIÓNS NO ATARDECER ( II ) / CONTINUACIÓN

[...] Certo. Pero a oscuridade o mesmo tempo falache, falache como es ti frente a algo que non coñeces, diche como es ti cando estas ti solo, cando ninguén che rodea, cando estas ti e a escuridade. Certo. Pero parece mentira que a metafisica none xplicase por que a escuridade é oscura, pero si se ve, na escuridade encendes un misto e ves todo o seu alrededor. Certo. Pero máis certo é que se cheras na oscuridade e cae esa bagoa, XAMAIS a encontrarás. Certo é. Pero o mundo non xira por que sí, xira para darlle sentido as vidas, para incrementar a desilusión dos ricos o non gañar e para aumentar a ilusión os pobres que encontraron un cacho de pan no vertedoiro. Moitas xente morrerá mentres escribo isto, mentres eu gozo de privilexios tan inecesarios como un despertador electronico, ou unha televisión. Certo. A felicidade non son os bens materiais, nin sequera, os bens esperituais, máis ben, son os bens persoais, os bens que un ten na súa cabeza mentres pensa, metres un vé as gotas de choiva caer e desfacer o enorme manto de tranquilidade que abonda no mar, e metres unha bandada de paxariños cruzan o rio para refuxiarse no seu fogar, mentres uns pescadores volven a terra a xunta súa familia, e mentres que eu pudrome nunha roca, onde a auga me molla por fora e por dentro... Certo. [...]

REFLEXIÓNS NO ANOITECER ( I ) / PINOCHO

[..] Pois a verdade e que hoxe, despertei cunha sonrisa enorme, que me ocupaba toda a cara, non era felicidade, pero era algo que non sabia explicar con palabras, tal vez cunha mirada explicariase, pero o caso e que o mundo xira sobre min, como se eu quixera escapar do mundo pero o mundo non quere que eu escape del. Certo. Pero a verdade e que a escuridade o longo do dia volveuse a cernir sobre o meu lombo, pero seguramente as conversas con pinocho, e as letras que saian dunhas cordas vocais ( propias), cas notas melodicas que salian das cordas da guitarra, volvian a poñerme unha sonrisa tan larga que me ocupaba toda a cara. Certo. Pero as consecuencias son fiables, ninguen pode loitar polo que non quere, " ¿ Lo apagué?...si? lo apagué?", ademais a felicidade e puro materialismo que se pdoe comprar ( un xeado, por exemplo), e a ignorancia é algo moito máis fácil de conseguir ( neste mundo por exemplo), pero o certo é que todo é mentira, e o máis certo non é máis que pinocho volveu a sonreir no país das maravillas.

MEMORIA HISTÓRICA ( PARTE I )

Memoria historica.

Dialogo de la mejor pelicula de los hermanos Marx, "Sopa de Ganso" humor absurdo, pero siempre interesante.



¿No comprende lo que intento decirle? La amo…



Mrs. TEASDALE: Como presidenta del comité de recepción, le doy la bienvenida con los brazos abiertos.

Mr. FIREFLY: ¿Sí? ¿Y hasta qué hora los tiene abiertos?

TEASDALE: He apoyado su nombramiento porque considero que es usted el consejero más capacitado de Freedonia.

FIREFLY: Es un concepto bastante amplio… Y usted también es bastante amplia. Sará mejor que se largue, he oído que van a construir unas oficinas donde está usted… Se puede ir en taxi, si no consigue uno, se puede ir indignada, y si es pronto váyase dentro de un minuto. ¿Sabe que no ha dejado de hablar desde que he llegado? La habrán vacunado con la aguja de un tocadiscos…

TEASDALE: El futuro de Freedonia depende de usted… Prométame que seguirá fielmente los pasos de mi marido.

FIREFLY (a cámara): ¿Qué les parece? No llevo ni 5 minutos en el cargo y ya se me está insinuando…

FIREFLY: No es que me importe, pero, ¿dónde está su marido?

TEASDALE: Oh, ha muerto…

FIREFLY: Seguro que sólo utiliza eso como excusa…

TEASDALE: Estuve con él hasta el final.

FIREFLY: No me extraña que falleciera…

TEASDALE: Lo estreché entre mis brazos, y lo besé.

FIREFLY: ¡Entonces fue un asesinato! ¿Se casaría conmigo? ¿Le ha dejado mucho dinero? Responda primero a lo segundo.

TEASDALE: Oh, me dejó toda su fortuna.

FIREFLY: ¡No me diga? ¿No comprende lo que intento decirle? La amo…

TEASDALE: Oh, excelencia…

FIREFLY: Usted tampoco está mal…

A LIBRETA DAS PALABRAS ( I )

A verdade e que a ignoracia no mundo prevalece sobre a intelixencia. No fondo de cada ser humano, encontramos o que ninguen quere ver, a verdade que máis o apena e que máis o leva a derrumbarse.

Pero de súpeto saben que, ainda por sentirme mal, pouco a pouco vanse levantando grazas os apoios dos seus seres queridos, eses que na vida son tan esenciales para chegar a felicidade.

Nembargantes, moita xente non ten esa xente o seu carón, non ten o pracer que se sinte cando alguén dache unha aperta ou tan só cando alguén che di "quérote". Já, pero eu riome da prepotencia que hai no mundo, riome das causas qeu fan sentirse a moita xente inútil, riome da xente que sobreexplota a outra por meras cuestións económicas, e riome por que non quero chorar, por que alguén algun dia contemplarase diante miña, e dirame de verdade " oxalá existiran persoa coma ti no mundo", pero non, non vai ser así, hai un 0.1 de posibilidades de encontrar a verdadeira felicidad, e un 99.9 de non encontrala xamais, pero as veces ese 0.1 pode ser máis grande co 99,9.

E despertareime outro días máis cun vacio existencial, co non saber que lugar ocupas nun mundo cruel, de dereitas extremas, e onde os menos necesitados gastamos ata máis non poder, ( causa da crise) e nas que as persoas que ti creias que serian as tuas compañeiras toda a tua vida, non son máis que reflexos nun charco, nunha tarde de choiva. [...]

1º PARTE/ REFLEXIÓN NO ATARDECER

Ninguén xamais, foi capaz de expresar todo o que lle ocurreu na vida. Así é. Ninguén, puide decir todo o que pensaba nun segundo, nin ninguén puido decirlle o cariño que sentia a todos os seus seres queridos. Pode ser que dentro duns anos non me lembro do que escribo asi por que si, seguramente mañan xa non me acorde, e posiblemente as cousas mañan o despertarme as vexa doutra maneira distinta. O certo é que escribo por ratos, nos ratos nos que a soidade enche a miña habitación e nos momentos nos que necesito máis que nunca unha campañia o meu carón.

O certo e que grazas as persoas que están ahi sempre ( meus amigos) vas aliviandote pouco a pouco, pero tamén é certo que nunca encontras o teu destino senón buscas unha alternativa diferente.

De verdade, intenteino, pero vinme abaixo, e houbo días nos que ia para o meu rincón, onde o sol ponse e onde as gaivotas reflexanse na auga cristalina e azul, e ali pensaba sobre que tiña que facer, pero que o final non fas.Certo. Certo tamén que a choiva molla. Certo. Pero tamén é moi certo que a escuridade non fala.Certo. [...]

GRANDE

Creo que tardei moito, moito en dedicarlle a este home todo o que fixo, soubo dar a sociedade do momento a esencia que lel faltaba, o seu grupo Nacha Pop puido ser un dos mellores da sua época.
Foise un grande, o mais grande, unah enfermidade o destrozaba por dentro, pero el nunca se veu abaixo, sempre sobriviviu polas suas cancións, endexais, morrerá, el seguira presente nas suas cancións,

Morreu un grande, pero sempre seguirá vivo


Acabo cuns versos seus :

"Me asomo a la ventana, es la chica de ayer,
jugando con las flores de mi jardin
demasiado tarde para comprender
mi cabeza da vueltas eprseguiendote"

O conflito do metal radicalízase

O conflito do sector do metal da provincia de Pontevedra, que reclama un convenio colectivo cunha subida salarial de polo menos o 4%, radicalizouse onte cun durísimo enfrontamento nas rúas de Vigo entre os traballadores e as forzas antidisturbios. As escaramuzas dos operarios iniciáronse en diversos puntos da cidade ás dez da mañá. Trataron de facerse fortes no Concello de Vigo, na estación marítima da cidade -coincidindo coa escala do megabuque Independence of the Sexas - e nun centro comercial na zona central do litoral urbano, pero as forzas de orde pública impedírono.

As cargas policiais e as carreiras foron frecuentes durante toda a mañá. A policía volveuse tola con tantas frontes abertas. A xornada foi o mellor exemplo dunha guerra de guerrillas. Varios colectores queimados e centos envorcados (11 e 150, respectivamente) infestaban as rúas, ademais de centos de valos procedentes das obras. Miles de cidadáns tiveron que sortear durante toda a mañá estes enfrontamentos. Iso sen contar que o transporte urbano estivo suspendido durante horas, despois de que antonte os manifestantes queimasen parcialmente un autobús.

Guerrilla urbana

Ao final da mañá, sobre as 12.30 horas, os traballadores e as forzas antidisturbios libraron a batalla máis violenta, non só desta folga, senón tamén das dúas convocatorias anteriores. Foi, como sempre, na zona cero , é dicir, nos arredores do estaleiro Fillos de J. Barreiras, o maior de toda a ría. Violentos enfrontamentos que terminaron ao cabo dunha hora. Uns 150 policías contra uns 500 irredutibles. Foi unha intensa choiva de parafusos, pezas de aceiro, tracas e petardos, ademais de colectores en chamas e barricadas con lume para cortar o tráfico na zona do litoral da cidade. A resposta foi unha masiva choiva de pelotas de goma e de botes de fume. Estes gases produciron graves irritacións de ollos e dificultades respiratorias aos que se atopaban na zona do conflito.

Pero o intenso acoso policial non logrou os froitos desexados e, ao final, os axentes retiráronse, mentres os folguistas celebraban o seu v ictoria . Varios centos de traballadores fortificáronse no perímetro do estaleiro con palés, empregando ramplas de lanzamento a base de láminas de madeira para dirixir as tracas impulsadas por vainas de pólvora. Tras 40 minutos cercando as instalacións de Barreiras, algúns axentes chegaron a comentar aos seus mandos que estaban esgotando a munición.

Educación presenta o cuestionario que responderán as familias sobre as linguas

A Consellería de Educación e Ordenación Universitaria presentou o cuestionario que recibirán os pais ou titores de 330.000 alumnos galegos para pronunciarse sobre as súas preferencias respecto ao uso dos idiomas oficiais no sistema educativo galego. O conselleiro de Educación, Xesús Vázquez Abad, dixo en rolda de prensa que este cuestionario sobre o idioma será o «punto de partida» para derrogar o decreto actualmente vixente e para elaborar o novo.

Vázquez Abad, que estivo acompañado na rolda de prensa polo secretario xeral de Política Lingüística, Anxo Lorenzo Suárez, indicou que a iniciativa de levar a cabo esta consulta sobre o uso do idioma no sistema educativo servirá para «superar a conflitividade xerada» ao redor deste asunto.

Así mesmo, o titular de Educación puxo especial énfase ao indicar que a opinión que os pais ou titores dos alumnos expresarán no cuestionario terá especial peso á hora de elaborar a nova norma, que entrará en vigor previsiblemente no curso 2010-2011.

Ademais, sinalou que unha vez coñecido o resultado do cuestionario e elaborado o borrador do novo decreto, contarase tamén coa opinión das forzas políticas, dos sindicatos e dos docentes. «Primeiro escoitamos, e os pais, as familias e os escolares van falar; e despois de que falen, eses comentarios e esas opinións serán tidas en conta como punto de partida para o novo decreto», manifestou o conselleiro.

Segundo explicou Vázquez Abad, a consulta será secreta, terá carácter voluntario e unha vez cuberta entregarase no centro educativo do alumno con data límite o día 19 de xuño. Ao longo da semana que vén as enquisas chegarán a todos os centros escolares da comunidade autónoma de Galicia e entregaranse aos alumnos, que á súa vez as farán chegar aos seus pais ou titores. Vázquez Abad expresou o seu convencemento de que a participación dos pais neste cuestionario vai ser moi alta.

Espero que este tema este solucionado xa, senón pronto volveremos as andadas

GALIZA

Pois non sei moi ben o por que desta actulizacion...pero hoxe sintome mais galego ca nunca... o mellor pode ser da grandes doses de nacionalismo que tiven...ou por ver videos en youtube...pero sinceramente estou orgulloso de ser o que son...


por que sempre fomos os mais descriminados?...sempre foi asi..galiza nunca tivo o que se mereceu, nunca foi valorada como ten que ser..nunca soubemos o que era unha terra con privilexios..nada, ninguén nos dou nada nunca, nadie moveu nada para que galiza fose unha como as demais...todo o que temos en galiza..todo o que pasamos foi graza os galegos...a nos.. nos fomos quen construimos esta terra, galiza é galega é nosa... sempre nos descriminaron..dende seculos fomos para os demias xente de menosprecio..sen privilexios...sen nada...pero sabedes que lle digo eu a esa xente.... GALIZA É CEIBE...ninguen nos pode quitar o que é noso..ninguen sabe o que de verdade e Galiza coma nos...cantas catastrofes tivemos? e ninguen soubo que facer...nin politicos nin ninguen..os galemos fomos quen estivemos a limpar as praias cas nosas mans, nos fomos quen estivemos dia e noite apagando o lume dos montes..nos fomos quen despois de anos estamos recordando o que pasou en galiza e o que fixeron por nos os españoles...nos manifestamonos para que isto non volva ocurrir...até o mais tonto de galiza sabe codiar a sua nacion...xa o dicia Castelao...xa o dician moitos dos nacionalistas que loitaron por sta terra...nos somos galegos...a morte cubriu as nosas praias e montes pero nos lle demos vida outra vez...os españoles non saben o que somos...


e acabo isto dicindovos:

morrerei GALEGO e non español

CAntas tardes de vran tirados nos seus lares, pensando, pasando o tempo cos meus.

É a miña morte lenta e sen dor

Pasei días, noites explorandote, sabendo o que ti podias chegar a ser, nada máis entender ó por qué, achegaches a túa man a miña cara, esa caricia foi a que nun momento fixo que non soubera onde estaba.

-¿ Cuanto puede equivocarse uno?

- Puf más de lo que piensas... y menos de lo que haces

Por moito que o mundo dea voltas e voltas endexamais deixará de ser iso, o mesmo de sempre, o MUNDO

Primeira entrada

- ¿ que pretendemos hacer ?

- la respuesta es: pretendemos comprender