Retraso ao sono

De pequeno choraba nada máis escoitar pechar a porta da cuadra, e ainda que pasen os anos por él, todavía cando escoita ese ir e vir de sons fráxiles para calquera oido, sinte un pequeno escalofrio no seu interior. E todo isto a que ven?


O seu avó morrera fai apenas un ano. Moitos deronlle o pésame, e incluso quixeron chorar para sentirse ben ao seu carón, pero eles, os que viñeron para "intentar facerlle a vida feliz", non sabían que non se fora tan só o seu avó, fórase o seu pai. Sí, escoitades ben, el o criou mentres os seus país traballaban para poder mantelo, ninguén sabía o que de verdade sentía no seu interior. 


Logo de moito tempo, sempre que se pousaba nun pequeño pelouro ao carón do mar, todo lle recordaba a él, quizais pola soidade que sentía sempre que estaba alí, as gaivotas xa non só eran aves, para él eran compañia fugaz e necesaria.


Esa soidade como, cando antes de darlle sepultura, aquela porta do cimiteria, transmitia aquel fráxil ruido, e todo este sufrimento para que? Total el acabará igualmente, naquel lugar, entre bloques e cemento, de novo só, ca súa soidade.

Maravilla, ti natureza.

Logo de escoitar asubiar o vento, entro os carballos da fraga do meu pobo, dígovos,que veñades a él, que choredes neles, que vos refresquedes a carón deles. Vide as nosas praias, non só polo verán, a beleza autentica está no inverno.


Sen ningunha dúbida, as tardes de inverno na praia, son todo o que podería pedir na miña vida, pero dá a casualidade que xa o teño, na miña terra. Son aficionado a natureza, porque sí, porque dela vimos, e dela morremos. Solo quero decirvos, que nunca é tarde para descubrir o que tendes na vosa terra, na vosa cultura. Non só Galiza é monumentos, nin gastronomía, o esencial de Galiza, dende sempre foi a súa maravillosa natureza, o seu piar dos paxaros nos días intensos de choiva entre as árbores, o romper das ondas da mar, no seu porto, como o é a praia, e como non, cando remata de chover, e a terra desprende un aroma único, de beleza natural, de amor cara ti.

Almorzo ao despertar.

Cheiraba á néboa, se é que se pode ulir. Noite, un vento forte do nordeste e quiñentos corenta e catro quilometros da miña casa. Choraba, no máis fondo do seu corazón, choraba, sabía que non podería volver até a súa casa, senón fora por unha milagre, que até agora non viu.


Recordaba aos seus fillos, os cales non ía ver  nunca máis, e eles a el tampouco. Foi un ir e non vir, tiña que facelo, as cousas non estaban para quedar na casa a mirar para as moscas. A súa muller dicialle que buscase traballo, arre demo, foi encontralo e acabar no fondo do mar, e agora penso, non sería mellor despertarse deste pesadelo e volver a intentar buscar traballo?


Non, non era un sono, era a súa propia historia, a historia do seu fin, da súa morte. A pena, é que os seus fillos tiñan 1 e 2 anos. Nunca se acordaran de min.

Pequeno manifesto a prol da minha cultura.

Dende pequenos, todos son trabas, asegurovos que se tivera con 3 anos capacidade de dicisión propia, querería falar en Galego, o idioma da patria, o idioma de Castelao, de Rosalia, de Cunqueiro, eles decidiron expresar todo o que sentían no idioma propio da terra, e non no que, por moitos anos, intentaron impoñernolo. Dende que eles comezaron a escribir até hoxe en día, non cambiaron moitas cousas. Parece que estamos contentos perdendo a nosa cultura, a nosa vida, a nosa forma de ser, a nosa lingua. Pensade durante un minuto, senón falásemos outra lingua, estariamos onde estamos hoxe? Os celtas serían a nosa descendía? Quizais nin sequera este sentimento que agora añoro da sociedade galega, nunca existiria, estariamos en contra dos " nacionalimos", cando sabedes que ao fin e o cabo España, está dividida en diferentes nacións. 


Leendo os antigos e tan actuais libros de Castelao, Casares e Cunqueiro, doume de conta, que isto non rematou, que se algo é típico dos galegos, é que nunca nos rendimos, que loitaremos polo noso idioma, pola nosa cultura até que esteamos debaixo dun montón de terra. Ao mellor politicamente falando, algo ten que cambiar no seo dun partido nacionalista para que todo vaia ben, para que Galiza esté onde se merece.


Solo vos digo unha cousa, estudiaredes todos os libros que non poderedes imaxinar, pero nunca chegaredes a saber tanto da vosa propia lingua, como o facedes a utilizala día a día.


Espero que Castelao e demáis camaradas estean felices de saber que o seu espiritu Galeguista non esbaneceu, é máis, está, como dita época, en "Rexurdimento".


Non perdades a fala, senón xa non seredes ninguén.

ESCOITA(me)

Sabías que o insolente nunca che ía dicir o que tiñas que facer, sabías que a inmortalidade non era real, sabías que por moitas veces que dixera que non, ti, ías dicir que sí, ias chorar e se cadra, algunha vez poderías sonrir, pero claro ti non naciches aprendido, ti non eras quen de saber nada ata que cho dixeran.


Sabías que sí, que a terra xiraba sobre si mesma, sabías que as augas caian do ceo, e non da terra. Sabías que tan de protno, iaste por sonrroxado. Viches mares, moi bravos, viches rias, demasiado calmas. Tamén viches que nas illas a vida emerxe por sí soa, viches nacer gaivotas, pero tamén viches morrer ao teu mellor amigo, e ti que ías facer senón sabía o que facer non?


Verás que os teus fillos non poderan respirar, non poderan beber a auga que ti bebes, e todo porque vós, non sabedes coidar do que tedes, pero claro como vamos morrer antes. Sabías que ao chorar a xente íache falar, pero non te deches de conta que o mar quitache o que é teu, e quizais nunca cho devolve, atreviches a domalo, pero nunca fuches capaz, e sobre todo, sabía que podías caer unha e outra vez, pero non sabías, que se o fas é para volver a levantarte unha e outra vez.

VOLTAR.

Do frio terrible, pasei ao cálido solpor do luar. Incrédulo, sí, foi como quedei, parecía tal, que nunca souben en que me convertera. Sentado naquela terraza, a pé de praia, escoitaba as gaivotas pelear pola súa comida, aos turistas discutir se aquí facía máis calor ou menos que no seu lugar de orixe, e o meu subconnciente decirme que ese non era o meu lugar. Levantarme? Demasiado vago para facelo, non máis que porqué tiña o meu café con xeos en fronte miña sen rematar. E cal foi a miña intención? Pois acabei o café con xeos e levanteime, tranquilamente, saboreando con ledicia o último sabor doce que tiña no meu padar. Cando cheguei ao pé da praia, sentíame, ben, como un páxaro sen fame, metinme na auga, pouco a pouco, sen pensar no que despois podía pasar, sen escoitar os estranos gritos das persoas da plaia, sen pensar. 

Setinme feliz por un momento, momento no que abrin os ollos, e no que non vin nin o azul do ceo, nin o branco da auga, ahí, nese momento a miña felicidades, os meus sentimentos de alegría viñéronse abaixo, tan abaixo como me atopaba eu, no fondo do mar.

11/07/2011

INSPIRACIÓN, ONDE TE ATOPAS?

choraches, durante horas, pero o tiñas merecido, nunca foi a muller que eu quería... Pero que dis gandul?- Ti nunca fuches o que ela queria...Matachela, nunca fuches ninguén nesta vida, oxalá morras, desaparezas e nunca máis vivas... pero ainda así sigues aqui, na miña memoria, nunca desapareceches, nunca choraches, ou si?, creo que sí, máis ca mi nesta vida. Mereceches ser felix, eu nunca o facilitei, ti eras o todo, eu fun o nada. Adeus, meu amor... Adeus.

Todo hola, ten o seu adeus.

E de pronto, chegou o meu despacho. Non dixo nada, sabía tan só que significaba esa mirada. Viña, case, chorando, pero non dixo nada. Necesitaba axuda, meu gran amigo necesitaba axuda. Díxome, que debido a circunstancias da vida, non podía estar máis así. Quíxeno axudar, inviteino a entrar no meu coche, el xa sabía a onde o levaba, pero non puxo resistencia.

Logo de 1h de camiño, chegamos, de ese momento, tan só teño dous recordos, cando baixou do coche, e cando non o volvin a ver logo daquela porta, escura e vella.

Pasados 3 anos, todo cambiou, quixen volver a ver o meu amigo, sabía, ou iso quería intentar soñar, que él ía ser o mesmo que me enseñou de pequeno o que era a palabra diversión, pero non foi así, porque o meu subconciente engañoume.

Sí, logo de 3 anos sen ver o meu mellor amigo, volvino ver, pero para quedar eu tamén, detrás de aquela porta escura e vella. Tiña cancro.

Xustiza e dor

Por máis que chego a saber, nunca escoito o meu interior. Miña sangre ferve, como se se tratase do caldo da miña avoa. É de noite. Noite escura e fria. Eu sentado no meu sillón, vello, con arranxos, pensando no que acabo de facer. Sabía que nunca debia facelo, que ainda que fora mala conmigo, nunca debía facerlle eu mal ningún. Pero nada, son un testán. Sabía que ía estar soa na casa, sabía que ía ser alguén malo, pero por isa noite, non escoitei o meu interior, como de costumbre.

Máis tarde, chorei, chorei como se fose o fin do mundo, quizais para min si que o era. Foi unha noite incalculable... cada vez era máis de noite, nunca era de día, eu esperaba polo solpor da mañan, pero nunca chegaba. Pero cambiando de tema, o partido de hoxe estivo ben non?...Cala, ti non podes cambiar de tema, fixeches mal a añguén, e fai pouco estabas chamando, cala!cala, por dios!.

Xa non podia facer nada, fixen unha chamada, e os 5 minutos eu tamén estaba ledo, frio e morto. Colgado dunha viga de madeira, feita polo meu avó, e miña muller alí, tirada. Sei que nunca debín facer isto. Debería morrer por segunda vez.

Hoxe vai por Lois.

Lois Pereiro, poeta, un poeta como diria Mendez Ferrin, da Terra. Uns din que era drogadito, eu sei que os seus problemas eran máis ca iso. Vai por ti Lois, creo que nadie máis ca ti o merecía. Non é fácil escribir a tua propia morte nuns versos, eu moitas veces intenteino, pero nunca me saleu verso, sempre en prosa. Lois, espero que endexamais te sintas ofendido por todo o que din de ti, sabes que foches e es un grande.

Lois, disfruta do teu día, merécelo. Oxalá hoxe todos os galegos lean un pouco da túa obra, asi saberán como fuches e quen fuches.

Grazas Lois.

A lus do outono ( I )

No meu interior agóchanse as gañas, a ledicia de volver a creer no que un día lonxano quixen ser. Foi onte cando me lembrei, era a noite de San Xoán, a noite máxica para Galiza, para o país, e a noite na que tempo atrás perdera os meus sentimentos. Dician, os daquela aldea, que tíñamos que saltar a fogueira de dous en dous e, polo menos 6 veces, quizais o das 6 veces víñame moi longo, pero atreviinme, tan só polo compromiso de estar agarrado a alguén, e polo de non caer a fogueira.

A noite sigueu, e en canto medin de conta, os galos cantaban no amencer. Sempre, o longo dos anos, dixéranme que aquela noite era máxica, que nela podias pidir todo o que quixeras e iase cumprir, non o sei, eu non recordo se pedira algo, se fora o meu subsconciente ou ninguén, tan só recordo que cando cheguei, xa pola mañan para tomar o café, meu pai estaba morto.

Logo de demasiado tempo sen publicar nada, volvo a facelo, pero quizais para darlle un bo cambio a este blog. Só, comentar que pronto volverá a estar en activo, pero dende unha actualización profunda.

Sen máis.

Dani

Quizais, o que me espertou o sentimento de volver a escribir, foi volver os lares universitarios, logno dunha época de paz e reflexión. O vai e ven da xente, o intercambio de opinións, ou incluso os cafés da señora, son os que levan a un a querer escribir, a volver sentirse capacitaado para iso.

Pero tampouco me vou extender, porque como moitos profesores me dixeron o longo da miña vida académica, é moito mellor escribir pouco, pero ben e non moito e que non se entenda.

Branco=azul oscuro.

Recordos do máis lonxe.

Logo de tempo sen escribir, sen publicar unhas míseras verbas, recordei que cando nadie me escoitaba, cando nadie se acordaba de min solía escribir nun blog que tantos bos alagas de moita xente me deu.

Son as 3:14 da mañan e un non pode durmir, seguramente síntoma dun malestar continuo, que durará anos, ou tamén debido a unha mala dixestión.

Vendo o programa de "Buenafuente", nas súas entrevistar, estivo invitado un suposto " optimista ", e de toda a entrevista podo recalcar unha pequena frase : " Creemos que existe un 3 % de optimistar, el restante 97% trabaja para ellos ". Creo que nunca se explicou tan claramente o síntoma dunha sociedade enfermiza e in-cultivada nun relixión- ética espiritual indecisa e sumida no fracaso colectivo.


Bona nuit!

Obxectivo nº 1: O solesticio

Nunca escoitei os demais. Sempre fun un don nadie, que nunca queria ser menos que nadie. Aquela noite cheiraba a alcohool, si, miña muller deciamo, pero eu nunca escoitaba.
Doeme a cabeza, logo máis tarde trono, escotei un gran estrondo na leira de atras. Chorou, as ovellas choraron, e non sabia que facer, se chorar eu tamen ou morrer.

O unico es toupido que eu escoitei foi o do meu corazón.

PD: nunca nevara senón chove.