martes, 9 de junio de 2009

REFLEXIÓNS NO ATARDECER ( II ) / CONTINUACIÓN


[...] Certo. Pero a oscuridade o mesmo tempo falache, falache como es ti frente a algo que non coñeces, diche como es ti cando estas ti solo, cando ninguén che rodea, cando estas ti e a escuridade. Certo. Pero parece mentira que a metafisica none xplicase por que a escuridade é oscura, pero si se ve, na escuridade encendes un misto e ves todo o seu alrededor. Certo. Pero máis certo é que se cheras na oscuridade e cae esa bagoa, XAMAIS a encontrarás. Certo é. Pero o mundo non xira por que sí, xira para darlle sentido as vidas, para incrementar a desilusión dos ricos o non gañar e para aumentar a ilusión os pobres que encontraron un cacho de pan no vertedoiro. Moitas xente morrerá mentres escribo isto, mentres eu gozo de privilexios tan inecesarios como un despertador electronico, ou unha televisión. Certo. A felicidade non son os bens materiais, nin sequera, os bens esperituais, máis ben, son os bens persoais, os bens que un ten na súa cabeza mentres pensa, metres un vé as gotas de choiva caer e desfacer o enorme manto de tranquilidade que abonda no mar, e metres unha bandada de paxariños cruzan o rio para refuxiarse no seu fogar, mentres uns pescadores volven a terra a xunta súa familia, e mentres que eu pudrome nunha roca, onde a auga me molla por fora e por dentro... Certo. [...]

No hay comentarios: