Fragmento

[...] Recordas o día ó cal nos coñecimos? Era o día máis branco que xamais vira, nubes brancas e ata as resacas das mareas eran máis brancas que nunc. Recordas cando estabamos sentados na area? Nunca antes sentinme tan anodado coa paisaxe, coa soidade que xa non existia no meu interior, e ca tua beleza ao resplandor do sol, pai da terra.[...]

- Entón, seria mellor marchar, ou volver a miña terra, ao meu lar, onde finou meus antepasados, e acabar eu como eles?
- Xulia, entendeo, ti non vas morrer, ti non vas pasar o que xa pasei eu. A porte da miña nai, foi un pau seco, xa estiven nun mar cheo de bágoas. Ti vaste a recuperar, e volveremos a aquela praia onde nos coñecimos.
- Non, Bernad, non, sabelo ben, estou morta dende fai anos, morta nos meus pensamentos, morta nos meus desexos...
- Non!! Non!! e Non!!. Ti conmigo renaceches de novo, non em decias iso sempre?
- Sí, é verdade, contigo volvin a sonrir, pero descubrin que xa fixen moito aqui, ti fixeches que meus ultimos dias fosen, os primeiros, os primeiros da miña vida real.
- Xulia...
- Barnad... Ti sabelo, e quero que o recordes, non por estar nun panteon, repleto de pedra, vouche olvidar.[...]

Logo de dáis sen durmir, sen comer, e incluso sen mexar, Barnad, volveu a aquela plaia de Porto do Son, naqueles pinares onde a vira por primeira vez, onde despuxera a darlle mitade dunha vida, que ela xa tiña apagada.[...]


Fragmento ...