Estás sentada fronte ao mar, nesa plaia que tantos recordos che dou. Sempre estás alí sentada, mirando cara o mismo punto, uns dia que é o horizonte, outros unha rocha no medio desa manta azul, pero eu sei que iso non é verdade. Encontrabaste triste, desanimada. Todo xurdeu como aquela vez que viches a esa gaivota marchar e non volver. Foi igual, rápido, sinxelo e doloroso. Entón volves a recordas porqué estás ali sentada. volvenche a sair esas bágoas que non podes nin desimular nun gran mar azul. As túas bágoas volverán, pero nelas xa non tes máis tristura. Entón levantaste, pero xa non miras cara atras, ante ti o azul do ceo e o son do mar. Nel olvidaches todo, todo o que che fixeron sentir, e as tuas feridas cerraronse tal como se cerran na tua man. Paseas. Apagase o día, encendese a noite. As pantasmas marcharon. Recordas o mar e volves a sonreir, e nunca máis a chorar. Por un dia a vida mais ti sonreiches á vez.
Néboa, moi blanca. Son, moi forte.
No hay comentarios:
Publicar un comentario