Onte pasei durante a tarde unhas 4 horas sentado, mirando cara o infinito, mirando cara o máis lonxano que tiña en fronte. De esquerdas, as illas de Ons, de dereitas, Salvora, e entre elas vin todo o que ninguen pode ver xamais se non se concentra, vin o mundo real, vin a xente que so vive do mar, arrisgando as súas vidas, por catro caizas de peixes, vin subir ata o máis alto a marea, e vina baixar ata ver a delgadez do mar. Fixose de noite, e volvin a postrarme naquel mirador, anteriormente, sentinme nunhas rocas, contemplando de máis de cerca o que via,via algo...pero xogou a hora punta, volvin o meu lugar de relaxación, persoas contemplaban o que eu miraban o que eu miraba, sen comprender o que significaba para min. Ao anoitecer, vin a beleza da natureza, sentiame en plena relaxación, pero de repente, uns ruídos facian avisar a súa chegada, era ELA, sentouse o meu carón mirando de noite as diferetes luces que se vian no mar, abreu unha bolsa, colleu duas culleres, doume un a min, sacou unha tarrina de xeado, e puxemonos a comer, e de súpeto saliron as palabras :

-É BONITO
- MOI BONITO
-TI QUE ERES?
-EU NON SON NADIE
- ES A MIÑA ESTRELA
- ...
- DANI, PARA SEMPRE DANI, PARA SEMPRE


E o dia rematou, vendoa pechar os ollos cas ultimas luces da madrugada, e vendollos abrir co primeiro solpor do día. Mentres aquelas palabras facian meia no meu corazón.


PARA SEMPRE (L)