O vello mariñeiro estaba alí, onda sempre, debaixo de esa arbore centenaria, que tantos temporais veu e sentiu a vez.
Nese mesmo día entrou un temporal na nosa terra, pero a el daballe igual. Estaba esperando aqua mancha gris negruzca que aparecia no horizonte.
Estaba alí sentando, mirando cara o que era o seu lugar de traballo, a sua vida, e a cal tantas vidas de amigos lle quitou. De alí a un intre, sentiu unha man no sue lombo, era o seu fillo. Este tamen comezara a investigar como eran esas noites embarcado e a sentir a morriña da sua terra, da sua moza, da sua familia.
Chegou o temporal, sentiase o ruído das ondas , sentiase a chuvia, e uliase ese ulor " seco".
Entón dixolle o pai o seu fillo " Vamos". Era hora de embarcar, de vovler loitar contra a natureza e traer o pan cada mañán para a súa casa.
Eran as 23.00 cando sairon de porto. Hoxe, todavia a súa muller e a súa moza os siguen esperando.
No hay comentarios:
Publicar un comentario