Ballad.

Nunca pensachedes en crecer, en sentir como o vento move o teu cabelo? Nunca pensaches en que, vivimos nun mundo sobrevalorado, no que creemos que somos os mellores, e en realidade non somos máis que un pequeno escalón, nunha vida nula, repleta de alti-baixos, de negacións, de sorpresas, de sonrisos e choros.

O que máis mérito ten, non é ter máis estudos que nadie, non é ter máis capital que os demáis, nin ter unha vida que ti consideras feliz, porque en realidade, por calquera razón, non sabemos sonrir, non sabemos disfrutar dunha vida repleta de vicios, de cousas inútiles. 

Sabes cal é esa sensación de axudar o próximo e non mirar por ti mesmo? Non verdade, non. Quizais, un é máis feliz cando un non ten nada máis, ca súa familia, e a súa comida. Ou simplemente, un é feliz, vendo como o que non ten nada, ainda que chova por enriba del, ainda que a guerra lle leve aos seus, nunca borra da súa cara, ese sonriso, esa clara evidencia de que, ainda que sexa poucos, neste mundo do sobrevalorado, facemos algo, para que unha vez, depositados nunha caixa, non sexamos máis que aquel puro recordo de unha boa persoa cos seus, senón, será aquel, como o que con tan pouco, axudou a tantos e sempre tivo o sonriso na súa faciana.