Na pequena ladeira verde, cuberta de un intenso follaxe otoñal, ela brincaba por esas terras como cal perdiz polo seu hábita.
Tiña que admitilo, gustábame vela correr, disfrutar. Podía estar alí sentado, estumballado, durante horas, horas e máis horas.
Moitos decian que a historía nunca deixa de darnos sobresaltos, e novas experiencias, primeiro foron os homes, logo as cidades, máis tarde os reis, dictaduras, e demais acontecementos durante séculos. Pero creo que recordar que sí, era verdade, cando deixo de xogar veu xunta min. Doume un forte agarimo, e quedei absolutamente anodadado.
Levanteime dun brinco, e creo recordar que comezou a chover.
Xa era de noite, estaba todo cunha beleza, como nesas novelas de Cunqueiro, como esas tarde de rio de Rosalia, como aquela noite na ladeira de Souto maior.
Pero o malo é que todo na historia ten un final, porque Roma, tamén caeu.
2 comentarios:
O reto está en ser nós quen poñamos a data a ese fin
Claro que todo ten un final, pero tras ese final chegará o comezo de algo novo; e creo que non debemos quedarnos mirando atrás sen darnos conta de que podemos disfrutar o que temos agora. De todos xeitos sempre está ben mirar atrás, para observar o camiño que levamos feito e enorgullecernos do que fixemos ou aprender dos erros pasados.
Un saúdo. Cóidate Dani!
Publicar un comentario