Corenta e tres anos, nin un máis nin un menos. A vida sonrieulle, buscou a felicidade, e abofé que a encontrou, encontrou máis ca iso, encontrou bágoas cando todos viamos sonrisos, e sonriu cando todos chorabamos. Gustaballe sair polas mañans, tocar a guitarra e non volver ata a casa ata que fora de madrugada. Sempre me dixo que a sua vida nublouse cando xogou a ser dios, neste intre vovleu a ser un ser en esencia. Volveu a sentir a dor, volveu sentir a soidade e volveu a non saber a tocar a cancion do olvido, que tantas veces entonará no seu ton, no seu fá sostenido,.Por desgracia eu estaba alí, eu vin como as suas bagoas convertianse en cristais, vin como morreu nos meu regazo. Desde ese día xureino, xurei que cada dia volveria a plaia que tantas noites nos dous cancións e recordos e tocaria a cancion do olvido, que tocaria no seu honor, e que xamais me sentiria a persoa que se sinteu el. XAMAIS
Noites, dias e volves as noites. Sentado, Led Zepellin, sona, camiñando polas calles iluminadas. Vense a seres que se queren, que nun momento estan engañados con tanto sentimento, o unico que queren e non sentirse so, pero iso pasa por que nunca sentiron a compañia que a soidade che fai. Eso si que é compañia.A irreflexion dos demais faime sentir unico, o capitalismo nunca me gustou pero o certo é que as cousas fixeronse para facer algo, as cousas foron asi para poder sentilas e rompelas cando queiras.E despois volven as lágrimas, os desexos e como non, a soidade.
A indiferente noite estrelecida faime ver as cousas doutra maneira.Na cidade vin de todo, desde o maior alegria até un pobre transheunte que non pide máis que un pouco de calor.E eu, paso as horas sentado frente ao mar, aqui as cousas vense doutra maneira, dende outro punto de vista, os días son máis craros, as noites son máis estrelecidas.A calma da amr, reflexase nos meus ollos, húmedos e craros a vez.INconclusión: sentado frente ao mar mentres o mundo pasa diante miña.To be.
Por eso, lo primero que un ser humano debe hacer es dudar: dudar siempre, dudar de todo, dudar de todos. Pero la actitud de dudar no es una finalidad en sí misma, sino un medio para aproximarse al conocimiento válido. No se puede “dudar” de todo ni “dudar” todo el tiempo, porque entonces se caería en el inmovilismo y no se podría hacer nada útil.
Ei! sHH, chaval, ni tu sombra te habla.
Gustariame volver a sentir esa brisa das 8 da mañan.
El se siente un Rey Midas.Volvendo a compoñer.
