Ninguén xamais, foi capaz de expresar todo o que lle ocurreu na vida. Así é. Ninguén, puide decir todo o que pensaba nun segundo, nin ninguén puido decirlle o cariño que sentia a todos os seus seres queridos. Pode ser que dentro duns anos non me lembro do que escribo asi por que si, seguramente mañan xa non me acorde, e posiblemente as cousas mañan o despertarme as vexa doutra maneira distinta. O certo é que escribo por ratos, nos ratos nos que a soidade enche a miña habitación e nos momentos nos que necesito máis que nunca unha campañia o meu carón.
O certo e que grazas as persoas que están ahi sempre ( meus amigos) vas aliviandote pouco a pouco, pero tamén é certo que nunca encontras o teu destino senón buscas unha alternativa diferente.
De verdade, intenteino, pero vinme abaixo, e houbo días nos que ia para o meu rincón, onde o sol ponse e onde as gaivotas reflexanse na auga cristalina e azul, e ali pensaba sobre que tiña que facer, pero que o final non fas.Certo. Certo tamén que a choiva molla. Certo. Pero tamén é moi certo que a escuridade non fala.Certo. [...]
No hay comentarios:
Publicar un comentario