Corenta e tres anos, nin un máis nin un menos. A vida sonrieulle, buscou a felicidade, e abofé que a encontrou, encontrou máis ca iso, encontrou bágoas cando todos viamos sonrisos, e sonriu cando todos chorabamos. Gustaballe sair polas mañans, tocar a guitarra e non volver ata a casa ata que fora de madrugada. Sempre me dixo que a sua vida nublouse cando xogou a ser dios, neste intre vovleu a ser un ser en esencia. Volveu a sentir a dor, volveu sentir a soidade e volveu a non saber a tocar a cancion do olvido, que tantas veces entonará no seu ton, no seu fá sostenido,.
Por desgracia eu estaba alí, eu vin como as suas bagoas convertianse en cristais, vin como morreu nos meu regazo. Desde ese día xureino, xurei que cada dia volveria a plaia que tantas noites nos dous cancións e recordos e tocaria a cancion do olvido, que tocaria no seu honor, e que xamais me sentiria a persoa que se sinteu el. XAMAIS
No hay comentarios:
Publicar un comentario