A verdade e que a ignoracia no mundo prevalece sobre a intelixencia. No fondo de cada ser humano, encontramos o que ninguen quere ver, a verdade que máis o apena e que máis o leva a derrumbarse.
Pero de súpeto saben que, ainda por sentirme mal, pouco a pouco vanse levantando grazas os apoios dos seus seres queridos, eses que na vida son tan esenciales para chegar a felicidade.
Nembargantes, moita xente non ten esa xente o seu carón, non ten o pracer que se sinte cando alguén dache unha aperta ou tan só cando alguén che di "quérote". Já, pero eu riome da prepotencia que hai no mundo, riome das causas qeu fan sentirse a moita xente inútil, riome da xente que sobreexplota a outra por meras cuestións económicas, e riome por que non quero chorar, por que alguén algun dia contemplarase diante miña, e dirame de verdade " oxalá existiran persoa coma ti no mundo", pero non, non vai ser así, hai un 0.1 de posibilidades de encontrar a verdadeira felicidad, e un 99.9 de non encontrala xamais, pero as veces ese 0.1 pode ser máis grande co 99,9.
E despertareime outro días máis cun vacio existencial, co non saber que lugar ocupas nun mundo cruel, de dereitas extremas, e onde os menos necesitados gastamos ata máis non poder, ( causa da crise) e nas que as persoas que ti creias que serian as tuas compañeiras toda a tua vida, non son máis que reflexos nun charco, nunha tarde de choiva. [...]
No hay comentarios:
Publicar un comentario