Sabías que o insolente nunca che ía dicir o que tiñas que facer, sabías que a inmortalidade non era real, sabías que por moitas veces que dixera que non, ti, ías dicir que sí, ias chorar e se cadra, algunha vez poderías sonrir, pero claro ti non naciches aprendido, ti non eras quen de saber nada ata que cho dixeran.
Sabías que sí, que a terra xiraba sobre si mesma, sabías que as augas caian do ceo, e non da terra. Sabías que tan de protno, iaste por sonrroxado. Viches mares, moi bravos, viches rias, demasiado calmas. Tamén viches que nas illas a vida emerxe por sí soa, viches nacer gaivotas, pero tamén viches morrer ao teu mellor amigo, e ti que ías facer senón sabía o que facer non?
Verás que os teus fillos non poderan respirar, non poderan beber a auga que ti bebes, e todo porque vós, non sabedes coidar do que tedes, pero claro como vamos morrer antes. Sabías que ao chorar a xente íache falar, pero non te deches de conta que o mar quitache o que é teu, e quizais nunca cho devolve, atreviches a domalo, pero nunca fuches capaz, e sobre todo, sabía que podías caer unha e outra vez, pero non sabías, que se o fas é para volver a levantarte unha e outra vez.
No hay comentarios:
Publicar un comentario