IMCOMPRENSIBLES [ domingo ]

Amence, escoito "white as snow" de U2, na parada do bus fai frio, son as 7.30 da mañan, devolvo un toque feito as 23 da noite pasada, miro para a pantalla, o bus ainda ven en 11 minutos, miña cancion vovle a soar,sen dúbida encantame, son cousas que un pensa e que nunca diria. Falta 3 minutos, o frio xa é menos frio e de U2 pasase a "la Fuga" , "En la vela", venem a cabeza, persoas, cousas, despois dela Balada do Despertador, chego a plenitude mental, si, plenitude. Ali ven o bus, ali ven tamén, entro, sentome, sentase, sempre a misma persoa, sempre a mis señora, sempre ela.Sentase ao meu carón, sentase, mira saca un libro e pensa, son as 7.38 da mañan. Saluda, dalle o boton e o bus para na sua parada, eu miro pola ventana contraria, pensando na miña parada, doulle o boton, é a seguinte, ali paro, collo o periodico galego gratuito e collop outro bus, esperame xente, que as veces se botan de menos outras non. Chega viernes, botase de menos os amigos a familia, sobre todo a eles, non saio...por cagon... pero fareino, para a semana cambiaran cousan, o fin é a mellor solucion sempre. FAreino, iranse cousas, pero vovleran o que sempre quixen.

O dia acabase, sona, TRAMPAS AL SOL, e claro, o mar embelecido, miña volta, eu o bus, a xente, a musica, o contido, o mar outra vez e os meus toques de guitarra no meu lugar fan que o dia acabe, pero con recordos.

FIN

A vida próxima

Remata outra semana máis, outro semana na cal é mellor estar fora da casa que dentro dela. Chegou o domingo e iso quere deicr que hai que volver a rutina e volver a Coruña, onde é onde paso o 90% do tempo, por unha parte ou por outro botoa de menos, xa que a playa moitas veces consolame, o choiva despexame e os amenceres fanse sentir ben.

Pasarei tarde vindo o solpor da noite, e pasarei tardes vendo como os estudantes pasean por coruña adiante.

Creo que esta semana será unha boa semana, dura, pero unha boa semana. Irei acompañado, que ven falta fai, pero tamen irei só, no sentido en que na vida tan só vives ti, e ninguén máis.

Remata outra semana, comeza outra mais, pero o importante é que os dias restanse, nunca se suman.

O tempo poñerá as cousas no seu lugar, neste caso, meu lugar é fora de aqui, e seguramente conmigo mesmo e nadie máis. Deseo marhcar no barco meses e meses, e volver e ver os meus amigos cambiados, a meu irman feito un home, ver que a miña compañeira de piso segue recordandome como fai 2 anos e que meus pais, embellecen belamente.

Queda pouco para facer iso, e seguramente no medio do mar será onde de verdade consigue a resposta a miña verdadeira vida.

PD: la vida puede ser maravillosa

Los genios no deben morir

"Los genios no deben morir"

Pero neste caso, morreu, Andrés Montes, todo un xenio televisivo, que viviu para e por o deporte. Marchouse onte, e non volverá. Pero sempre o poderemos ver nos partidos de baloncesto, onde os seus apodos seguiran sempre vivos. Xa fixen un pequeno homenaxe pero creo que non podia deixar de poñer a frase que mais emocion me fixo o longo do dia. Dita polo seu gran amigo e compañeiro de canal +, A.Daimiel:

"Vivo en un escalofrío continuo. Se ha ido un genio y uno de mis mejores amigos"

Agora, "la vida ya no será maravillosa"

D.E.P Andrés Montes

LA VIDA PUEDE SER MARAVILLOSA

La vida puede ser maravillosa, a frase foi dita polo gran Andres Montes. E tiña razon, pode ser tan maravillosa que dun dia para outro se leve a unha persoa. E que non se entenda mal, a vida é maravillosa si, pero é inxusta cos que mais lle deron a ela mesma.

Acabei de entrenar e a noticia chegou, clubs, ACB, todo levaron a man cara o corazon, sentian que algo faltaba, era a sua frase, ese "jugon", o certo é que Epi, e Itu, quedaronse sen compañeiro, quedaronse só, seguramente eles estaran no seu domicilio neste momento, nunca o deixaron so, e non o van a deixar so nunca, e non o deixaran ata que os seus restos mortais cheguen o lugar do seu descanso.

La vida puede ser maravillosa, lo dijo en gran filosofio Andrés Montes.

Desncase en paz.

A Coruña

Tristemente, estou deixando a meu caderno e convertendo este blog no meu caderno persoal. Será bo? ou sinceramente será a miña perdicion? o tempo o dirá.

Gustame ver amanecer a cidade de Coruña, gustame si, por que as 7 da mañan o bus urbano é un cumulo de caras onde podes ver e sentir o que os demais sinten. Tamen é certo que mirando pola ventana ves o primeiro solpor, raro si, pero que che fai sentir ben, ves un ceo despexado e no medio unha lua e unha estrela. O incerto que debaixo desa estrela e desa lua, na parada do bus, veña ata xunta tua un vello, o pobre sen nada, na vida, enseñeche un periodico, o seu dni e coincidan o sue nome co do periodico, e que che diga que Rajoy o arruinou, e que a lei volveu a darlle a vida aquelo que un dia as malas pecoras lle quitaron.

O certo é que no bus das 7 da mañan, unha persoa vive de todo, ve e sinte como os demais volven ao traballo ou os studios despois dunha noite de festa, ves as mesma persoas todos os dias, os cales teñen que levantarse temprano para gañar o pan de cada dia. E ves como todos baixan e estan subordinados a ese autobus o cal é a sua salvacion, ainda que sexa durante 15 minutos.

LADY BLUE

Moitas noites, a miña cobardia faime escribir nunha libreta que teño desde fai moito tempo, demasiado, onde todas as miñas experiencias se concentrar nunhas páxinas vellas e as cales eu lle teño cariño. O certo é que a miña guitarra produce musica para cada unha das paxinas escritas, para cada unha. Pero o meu in-valor non me deixa decir todo o que unha noite escribin nesa libreta, o que puxen de min, de ti, de nos, o que sentin esa mesma noite o escribir ou o que xamais volveria a facer. Son un home im-perfecto, non sei facer as cousas ben, non sei diferenciar o que é o ben do mal, non sei facer reir e tampouco sei facer entretener. Quizais se che coñecera uns anos antes ou despois, nada seria igual.

O MUNDO DETRAS DO CONTENEDOR

É indigno pensar que todo sale ben, e dificil pensar que todas as mañans vou ver un dia claro, e unha plaia deserte, tamen é irreal pensar que eu estarei nesa plaia eu so. Pode ser que o mundo xire moi deprisa sobre si mesmo, ou que a vida moitas veces che da un bo merecido, e ao final sempre volveras o que nun principio non quixeches facer, por... medo? ou por simplemente respecto. A verdade é que dentro dun mundo capitalista, onde a riqueza se mide pola cantidade de cartos que posues, é incoherente decir que es rico en bondade, xa que eu non a posuo, e ademais, non posuo o valor suficiente para recoñecelo, sen ningunha dubida o mundo non xira sobre min.

LA FALDA MUY CORTA

Volvo a escribir no blog, por que o Dani que eu crei que desaparecera, volveu outra vez, volveu aquel rapaz que non pode durmir e aquel que se amarga por cousas que na sua maioria de idade non debian importarlle. Quizais debe ser Coruña, vivir separado dos que che coidaron e educaron, dus amigos que a pesar de todo seguen ahi, ou ao mellor son os paseos solitarios que un fai por un paseo interminable.

Esto é un digno de interrogacion.

Ola e adios.