Na extrema penumbra, recordaba o solpor co que, detrás da porta, agochábase todo o que un día foi o meu pilar esencial. Como se, de plástico se tratase, veuse abaixo, e o pero de todo, é que eu fun detrás del.
Trataron de erguerme, unha e outra vez, pero non, eu non queria. Todo o que queria era volver a descansar.
Por desgraza, volvinme a meter na escuridade. Non queria volver a ver a nadie, fixen todo o que puiden, dinlle fogar, agarimo, e madurez. Pero nadie me devolvou, nin un mísero abrazo, nin unha mísera verba, todo era ó revés, desprecio, noxo, e desesperación hacía min.
Hoxe é o día, e estou onde máis quero, ou onde de verdade tiña que estar dende un principio. Debaixo, entre paredes de cemento, madeira e oscuridade plena.
...
No hay comentarios:
Publicar un comentario