Sempre recordaba naquelas noites, unha pregunta que nunca tiña resposta. De onde veño? E claro, nunca fun de interpretala ó máis mínimo.

Paseime noites mirando cara un ceo estrelado, nubrado e incluso atormentado, pero xamais me veu a inspiración propia dun adiviño.

Na miña vida foronse sucendo moitas e diversassituacións, mortes, amizades e des- amizades, logros, fracasos, bagoas, sonrisos...Pero nunca, suoben cal era o meu sitio nun lugar tan húmido e verde como este.

Chamádeme, cando me encontredes no pelouro máis grande da serra do Courel.

Xa empezas a parecer un tolo, non te abandones.

Agora tes que partir, non deas máis voltas. Tes que ir aló. Soubéchelo hai un mes, non é? Recordácheloentón. Foi hai un mes cando recordaches que debías deixar de adiar esta viaxe e ir alí de vez, foi cando levaches aquel susto.

Facíache falla un susto para recordalo. Aí comenzou todo.

Suso de toro. Sete palabras

PEQUENA INTRODUCCIÓN AO CAOS

Non fai moito tempo comentaronme que no 1936, pasou por Galicia unha gran tremoada. Sí, sei que tan só foron uns días, pero neses días chovia que daba ghusto.

Os máis vellos do lugar, decíanme, que nunca viran algo parecido. Eles estaban a traballar nas súas leiras, cos seus fillos de lado e alé, fixose de noite e comenzou a chover. Din que nin os paraugas soportaban tal intensidade de choiva, e moitos rompian. O vento era intenso, sereno e débil no seu punto medio.

Tan só foron 3 días, logo do "gran temporal" había nas rúas un gran olor a infenso, e a petardo. O cuarto día saiu o sol, pero non era o mesmo sol de sempre, era moito máis escuro, menos cálido e máis antártico.

Dixeronme que todo isto ocorreu no principio de verán do 1936, dixeronme que si, que chovera, pero que tan só se acordaban deses tres días, xa que o resto, foi como estar no purgatorio. Dixeronme que os lóstregos eran infernais, e que por culpa deles, moitos familiares morreron.

Un neno dixome que vira a seu pai nun camiño, pero que seu pai non lle falaba, houbo un lóstrego, e marchou correndo. Hoxe en día xa non chove así, pero moitas veces temos que seguir dicindo que mexan por nós.

CONTOS DE NAVIDADE

Logo, dun gran recorrido sen inicio nin final, encontreime aquí, outra vez. Logo de estar anos, volvin a aparecer no mesmo lugar.

Abrin a porta, e seguía todo igual, a mesma fiestra, o mesmo libro na ventá e sobre todo a mesma foto, ali, alí no final do cuarto.

Volvín a andar por aquela madeira, podre, cunha gran humedad. Tirei todos os caixóns ao chan, queria volver a encontrar o papel, que anos atrás non queria leer. Hoxe queria lelo.

E asi o fixen, logo de encontralo debaixo desa cama. Dispúxenme a lelo, e alí o poñía, ali estaba mesturado entre telas de araña e unha gran humidade, alí esta o final, pero que contradictoriamente foi o meu inicio.

Rematei de lelo, e marchei. Eu xa estaba morto, tan só queria volver a casa onde vivira.

A inconcluencia da razón humana, faime cada vez reafirmarme na miña ignorancia, sabia e falsa ao mesmo tempo.
Poderemos encontrar neve polo inverno nunha montaña, e auga no verán, pero asegurovos que sempre encontraremos a mesma vexetación, e que quero dicir con isto?- nada.

Quero encontrar algo neste texto?- Pois non. O único que quero é parafrasear o que me di o meu subconciente, o que xamais plasmarei nun libro, e o que nunca creerei certo.

Recordo aquela montaña, aquela ladeira verde e blanca, recordo aquelo... pero sen máis todo se volve negro.

Tomo II

Na pequena ladeira verde, cuberta de un intenso follaxe otoñal, ela brincaba por esas terras como cal perdiz polo seu hábita.

Tiña que admitilo, gustábame vela correr, disfrutar. Podía estar alí sentado, estumballado, durante horas, horas e máis horas.

Moitos decian que a historía nunca deixa de darnos sobresaltos, e novas experiencias, primeiro foron os homes, logo as cidades, máis tarde os reis, dictaduras, e demais acontecementos durante séculos. Pero creo que recordar que sí, era verdade, cando deixo de xogar veu xunta min. Doume un forte agarimo, e quedei absolutamente anodadado.

Levanteime dun brinco, e creo recordar que comezou a chover.

Xa era de noite, estaba todo cunha beleza, como nesas novelas de Cunqueiro, como esas tarde de rio de Rosalia, como aquela noite na ladeira de Souto maior.

Pero o malo é que todo na historia ten un final, porque Roma, tamén caeu.