Entre a penunbra e o luar, anda o meu ser, cheo de engano e satisfación á vez. Non son días apetecibles, nin tampouco días vergoñentos, tan só son iso, dias, horas, minutos e segundos que sabes que corren na túa contra, no teu fin como algo que nunca puideches conseguir, ou como algo que xamáis o vas a sentir.
Por iso, non chega con levantarse, e volver a andar, senón que por enriba, temos que vivir con peloiros no lombo, con paraugas que nin se mollan, nin secas, tan só son un estorbo.
E así, logo de segundos, minutos, horas, dias e meses, o meu despertar chegou como a marea, durante 2 horas e sen máis.
