Setinme feliz por un momento, momento no que abrin os ollos, e no que non vin nin o azul do ceo, nin o branco da auga, ahí, nese momento a miña felicidades, os meus sentimentos de alegría viñéronse abaixo, tan abaixo como me atopaba eu, no fondo do mar.
domingo, 31 de julio de 2011
VOLTAR.
Do frio terrible, pasei ao cálido solpor do luar. Incrédulo, sí, foi como quedei, parecía tal, que nunca souben en que me convertera. Sentado naquela terraza, a pé de praia, escoitaba as gaivotas pelear pola súa comida, aos turistas discutir se aquí facía máis calor ou menos que no seu lugar de orixe, e o meu subconnciente decirme que ese non era o meu lugar. Levantarme? Demasiado vago para facelo, non máis que porqué tiña o meu café con xeos en fronte miña sen rematar. E cal foi a miña intención? Pois acabei o café con xeos e levanteime, tranquilamente, saboreando con ledicia o último sabor doce que tiña no meu padar. Cando cheguei ao pé da praia, sentíame, ben, como un páxaro sen fame, metinme na auga, pouco a pouco, sen pensar no que despois podía pasar, sen escoitar os estranos gritos das persoas da plaia, sen pensar.
lunes, 11 de julio de 2011
Suscribirse a:
Entradas (Atom)